الگوي تعاملي– ساختاري ناجا در برقراري نظم وامنيت با رويكرد پيشگيري از بزهكاري نوجوانان

مقدمه: حفظ نظم و امنيت جامعه از وظايف ذاتي ناجا بوده و البته آن به روش هاي مختلف قابل تحقق مي‌باشد كه يكي از آنها مديريت طيف نوجوان جامعه ميباشد. هدف اين تحقيق ارايه الگوي تعاملي–ساختاري براي ناجا در برقراري نظم وامنيت با رويكرد پيشگيري از بزهكاري نوجوانان است. روش: اين تحقيق از نظرنوع توصيفي- پيمايشي، از نظر هدف كاربردي واز نظر روش كمي است. جامعه آماري كاركنان دواير مددكاري و مشاوره كلانتريهاي تهران ميباشند كه از اين بين تعداد 87 نفر بهعنوان نمونه آماري بهصورت تصادفي انتخاب گرديد. اطلاعات تحقيق بهصورت كتابخانهاي وميداني(مصاحبه) و دادهها توسط پرسشنامه محقق ساخته از نوع طيف ليكرت 7 گزينهاي كه تاييد روايي و پايايي آن صورت گرفته جمعآوري گرديده است. تجريه وتحليل با استفاده از آزمونهاي ميانگين داده ها، فريدمن و بارعاملي صورت گرفته است. يافتهها: براي الگوي مورد نظر در بعد تعاملي سه مولفه و در بعد ساختاري چهار مولفه شناسايي گرديد و مشخص شد كه اولويت تاثيرگذاري مولفههاي تعاملي بر پيشگيري از بزهكاري نوجوانان بهترتيب، تعامل با سازمانهاي آموزش وپرورش و رسانه ملي سپس تعامل با نهادهاي خانواده و بسيج و بالاخره تعامل با گروه‌هاي فعال فضاي مجازي و گروههاي همسالان حقيقي است در ضمن ترتيب تاثيرگذاري مولفههاي ساختاري، پيچيدگي، تخصصگرايي، تمركز و بالاخره رسميت ميباشد. نتيجهگيري: پليس پيشگيري نوجوانان بايد در ساختار خود فرايندهاي اجرايي غير ضرور را حذف و يا به حداقل برساند و از نيروي انساني متخصص استفاده نمايد و با اين ساختار تعامل و مشاركت خود را با مدارس، رسانه ملي و خانوادهها بيشتر نموده و به نقش اطلاع رساني و آموزش در محيط معمولي و فضاي مجازي بپردازد.