نوجهاني‌شدن صلح‌جويانه(صلح سياره‌اي): چارچوبي تيوريك از مفهوم صلح ايراني در روابط بين‌الملل

در بستر مفهومي نظريه‌هاي هنجاري روابط بين‌الملل، يكي از مهم‌ترين دغدغه‌ها رسيدن به صلح در جامعه جهاني است. از نظريه‌هاي هنجاري تا نظريه‌هاي انتقادي و ليبراليسم و حتي برخي از گرايش‌هاي فكري نظريه واقع‌گرايي توجه به صلح و بسط گسترش آن همواره درميان انديشه‌ورزان روابط بين‌الملل حايز اهميت بوده است. اين پژوهش، با معرفي نظريه نوجهاني‌شدن، اين اعتبار را قايل شده است كه درك مفهومي از صلح مي‌تواند داراي نگرشي خاص و ايراني باشد. مقاله در نوجهاني‌شدن، فرض را بر اين گذاشته‌ است كه توجه صرف انسان‌محور در محيط جهاني نمي‌تواند منعكس‌كننده و پديدآورنده صلح در سياره‌اي به نام زمين باشد و بايد در اين فضا توجه انسان‌محور در گستره‌اي وسيع‌تر و جهاني با تمامي وسعت و موجودات زنده آن ارزيابي شود تا بتوان به صلح پايدار و نه صلح مثبت، صلح مسلح و يا مفاهيم ما به ازاي اين چنين رسيد؛ چرا كه اگر بتوان با اهميت يافتن موضوع زمين و حفظ و بقاي آن درميان انسآن‌ها آن را نهادينه كرد، طبيعتاً به كل جامعه جهاني و در فضاي روابط بين‌الملل ميان دولت‌ها، نهادها و موسسات بين‌المللي نيز بسط خواهد يافت و صلح مفهومي پايدار را با اشكالي جديد و نوين كه مقاله تحت عنوان نوجهاني‌شدن در نگرش تيوريك ايراني معنا كرده‌، به وجود خواهد آورد. اين پژوهش با رويكردي تحليلي-توصيفي و طرح اين پرسش كه محتواي علمي صلح ايراني چيست، به امكان‌سنجي جنبه‌هاي نظري آن پرداخته و ضمن نقد و بررسي مفاهيم صلح در نظريه‌هاي روابط بين‌الملل و ارتباط آن با نگرش جهاني‌شدن به نوجهاني‌شدن صلح‌جويانه(صلح سياره‌اي) تغيير عزيمت داده و انگاره‌ها و نشانه‌هاي صلح پايدار را با اتكا به مفهوم نوجهاني‌شدن با نگرشي ايراني مورد مداقه قرار داده است.