نظريه‌هاي ارتباطي و جرم‌شناسي: جرم‌زدايي يا جرم‌زايي

Communication and Criminology Theories: Decriminalization or Criminalization

مسيله جرم و مصاديق آن يكي از پديدههاي مهم اجتماعي است كه امروزه در تمام بحرانهاي دنيا سايه سهمگيني انداخته است. درواقع ميتوان گفت كه هماكنون جرم بهمنزله سرمنشا تمام هرجومرجها و بحران‌هاست. شكي نيست كه در عصر فناوري و ارتباطات، پليس در هيچ جامعهاي بهتنهايي قادر به كنترل و پيشگيري از جرم نيست مگر آنكه مشاركت مردمي را به كمك بطلبد و مشاركت مردمي نيز جامعه عمل نخواهد پوشيد مگر از راه آگاهسازي از طريق رسانهها بهويژه تلويزيون كه در دسترس عموم خانوادهها مي‌باشد. ديدگاه‌ مهم مطرحشده درباره موضوع پيشگفته، اين است كه تصاوير اجتماعي- كه معمولاً توسط رسانه‌هاي پربيننده و از طريق اثر بازنمايي صحنه جرم تعريف، تحسين يا توجيه مي‌شوند- بر دست‌اندركاران عدالت كيفري (پليس، ماموران اصلاح و تربيت، دادستان‌ها، و قضات) تاثير گذاشته و آنها را با خود همراه مي‌سازند. هدف مقاله، شناسايي و بررسي نظريه‏هاي ارتباطي و جرم‌شناسي درخصوص استفاده از رسانهها به‌ويژه تلويزيون و نقش آن در جرمزايي يا جرمزدايي در بين مخاطبان و ارايه راهكارهاي لازم درباره جرمزايي است.روش پژوهش از نظر هدف، كاربردي و از نظر روش، اسنادي و به صورت كيفي ميباشد. نتايج حاكي از آن است كه تحقيقات انجام شده درباره رابطه خشونت رسانه‌اي و پرخاشگري اجتماعي در آغاز بر دو فرضيه رقيب تخليه هيجاني و تحريك‌كنندگي متمركز بوده است اما در ادامه به اعتقاد پژوهشگران افراد تحتتاثير عوامل فردي (جسمي يا رواني)، عوامل مستعد (آثار ارث)،‌ عوامل آمادهكننده (الكليسم) و عوامل ايجاد و عمليكننده (محيط) يا عواملي كه نقش تعيينكننده دارند به سمت ارتكاب جرم كشانده مي‌شوند؛ اين امر كه يك عامل بهتنهايي و صددرصد در وقوع جرم نقش داشته باشد، نادر است بلكه بر اثر جمع-شدن عوامل مختلف فردي و جمعي بزه بهوقوع مي‌پيوندد.