جان راولز و روش تعادل انديشه‌ورزانه در اخلاق

نلسون گودمن در بحث از معضل قديمي استقرا به مطلبي اشاره مي‌كند كه بعدها جان راولز آن را روش تعادل انديشه‌ورزانه ناميد و آن را به منظور استنتاج نظريه عدالت در حوزه فلسفه سياسي به كار بست. وي مدعي بود در يك جامعه ليبرال، گزينش يك اصل خاص در باب عدالت، مستلزم ترجيحي تحكمي خواهد بود. براي حل اين معضل، راولز وضع اوليه‌اي را فرض مي‌گيرد كه از طريق آن افراد درخصوص اصول هنجاري عدالت به توافق مي‌رسند. از نظر او اين اصول بايد از طريق روش تعادل انديشه‌ورزانه با احكام اخلاقي ما درباره موارد خاص و جزئي سازگاري يابند. كاربرد مفهوم تعادل انديشه‌ورزانه در حوزه اخلاق را برخي فيلسوفان و صاحب‌نظران مورد نقدهاي جدي قرار داده اند ودر مقابل برخي ديگر از آن دفاع كرده‌اند. به نظر مي‌رسد در حوزه اخلاق به‌ويژه اخلاق كاربردي نمي‌توان تنها با توسل به نظريه‌هاي اخلاقي و نيز اصول اخلاقي انتزاعي به حل مسائل اخلاقي پرداخت. از همين‌رو، به‌رغم مشاجره‌هاي فراواني كه از حيث نظري درباره اين روش وجود دارد، از حيث عملي اين روش كاربرد فراواني در حوزه اخلاق به‌ويژه اخلاق كاربردي دارد؛ به‌گونه‌اي كه برخي مدعي شده‌اند اين روش تنها روش مفيد در حوزه اخلاق است.