مطالعه اثر كاربرد برگي كائولين بر فلئورسانس و ميزان كلروفيل برگ نهال هاي زيتون (Olea europaea L) رقم دزفول تحت تنش كم آبي

با توجه به شرايط اقليمي خشك و نيمه خشك كشور، استفاده از روش هايي كه منجر به كاهش اثرات سوء كمبود آب بر محصولات باغي گردد، داراي اهميت است. كائولين يكي از مواد ضد تعرق است كه طي سالهاي اخير استفاده از آن گسترش يافته است. بدين منظور اثر سه سطح مختلف كائولين (0 ، 3 و 6%) و سه سطح آبياري (100، 65 و 40 درصد تبخير و تعرق گياه (ETcrop)) بر ميزان كلروفيل و فلئورسانس كلروفيل برگ زيتون رقم دزفول بصورت آزمايش فاكتوريل در قالب طرح پايه اي كاملاً تصادفي با سه تكرار (هر تكرار شامل سه گلدان) در گلخانه گروه باغباني دانشكده كشاورزي دانشگاه تربيت مدرس تهران انجام شد. نتايج نشان داد كه با اعمال تنش آبي از ميزان كلروفيلa وكلروفيل كل كاسته شد و ميزان كاهش كلروفيلa و كلروفيل كل در 80 روز بعد از اعمال تيمار نسبت به 40 روز بعد از اعمال تيمار بيشتر بود. علاوه براين بيشترين ميزان كلروفيل كل در 80 روز بعد از اعمال تيمار به ميزان 425/1 ميلي گرم بر گرم وزن تر برگ مربوط به نهال هاي محلول پاشي شده با كائولين 6 % بود و مشخص گرديد كه با كاهش مقدار آب به 65 و 40% تبخير و تعرق گياه، در نهال هاي محلول پاشي شده با غلظت هاي 3 و 6 % كائولين، مقداركلروفيل a از ميزان بالاتري نسبت به شاهد برخوردار بود. نتايج مربوط به پارامترهاي فلئورسانسي نيز نشان داد كه شاخص هاي فلئورسانس بيشينه (Fm)، فلئورسانس متغير (Fv) و نسبت فلئورسانس متغير به فلئورسانس بيشينه (Fv/Fm)تحت تنش خشكي كاهش يافت. هرچند كه تيمار كائولين بر اين شاخص ها تاثير معني­داري نداشت. بطوركلي مي توان انتظار داشت كه محلول پاشي باغ هاي زيتون كشور با كائولين به خصوص در مناطقي كه با كمبود آب مواجه هستند مي­تواند سبب تعديل تنش خشكي و كاهش اثرات سوء كمبود آب شده و همچنين مي­تواند باعث افزايش كارايي فتوسنتز برگ گردد.