بررسي نظريه ارجاع اوليات به علم حضوري (نزد ابن سينا و مصباح يزدي)

احراز صدق اوليات ازجمله دغدغه هاي مهم معرفت شناختي است. ابن سينا اين قضايا را بديهي الصدق مي داند (نظريه كلاسيك). از ميان متاخران، مصباح يزدي اين راه حل را كافي ندانسته و به آن اشكال وارد كرده است. از نظر وي احراز صدق و كليت حقيقي اين قضايا در گروي فرارَوي از مفاهيم و به كار گرفتن علم حضوري است و اين گونه مي توان اطمينان حاصل كرد كه اوليات بافته هاي ذهن نيستند، بلكه حقايقي عيني و كلي هستند. مقاله پيشِ رو شامل سه بخش است: بخش اول، طرح مسئله تحقيق است؛ بخش دوم، طرح نظريه كلاسيك و نقد مصباح يزدي بر آن است؛ بخش آخر، طرح و بررسي نظريه مصباح يزدي و پاسخ به اشكالات واردشده به اين نظريه است. در اين قسمت دو بحث عمده وجود دارد: اول اينكه هردو معناي ارجاع اوليات به علم حضوري معاني قابل قبولي هستند؛ بحث دوم اينكه اشكال ابتناي صدق قضيه كلي بر جزئي، ناشي از عدم تفكيك بين حيثيت مابه ينظر و مافيه ينظر مفاهيم است. نتيجه اينكه از نظر ما رگه هايي از ديدگاه مصباح يزدي در آثار ابن سينا وجود دارد.