مطالعه تطبيقي دستيابي به غيب در قرآن كريم و عهد عتيق

مساله غيب از آموزه هاي مشترك اديان الهي است و خبر دادن از آن، يكي از شاخصه هاي شناخت پيامبران ارسال شده از سوي خداوند است. از آنجا كه مقايسه اديان ابراهيمي در موضوعات اساسي، زمينه وحدت و نزديكي هرچه بيشتر اين اديان را فراهم مي آورد، اين پژوهش در اين راستا مي كوشد، انواع غيب­گويي در قرآن و عهد عتيق را بكاود. در اين دو كتاب مقدس، خبر دادن از غيب به دو نوع كليِ پسنديده (ممدوح) و نكوهيده (ممنوع) تقسيم شده است. در هر دو كتاب، نبوت ـ با نام «نووئا» (נְבוּאָה) در عهد عتيق ـ غيب گويي ممدوح است كه در اين نوع خبر دادن از غيب، نبي الهي از راه وحي به غيب دست مي يابد. اما در غيب گويي ممنوع كه مشتمل بر كهانت، سحر و جادوست، مورد تاييد قرآن و عهد عتيق نيست. در فرهنگ ديني برآمده از عهد عتيق و قرآن، جادوگري كه با استفاده از ابزارهاي ناپسندي چون بت، مشورت با مردگان، اندام حيوانات و... از امور غيبي با خبر شود، نكوهيده است. با اين حال، كاهن در عهد عتيق مقام والايي دارد اما در قرآن تاييد نگشته است. غيب گويي در امور عادي، آموزه خاص عهد عتيق است كه غيبگو با بهره گيري از ابزاري چون خواب، قرعه، پيكان، آب و... از غيب مطلع مي گردد.