ارزيابي ترجمه هاي فارسي قرآن در برگردان آيات مربوط به «اسم خدا»

واژه ى «اسم» و مشتقات آن از واژه هاى بسيار پركاربرد در علوم اسلامي (اعم از علوم نقلي و عقلي) است. اين مقاله با روش كتابخانه اي در گردآوري مطالب و شيوه اسنادي در نقل ديدگاه ها و روش توصيفي تحليلي در تحليل داده ها مفهوم واژه اسم و مشتقات آن با تاكيد بر كاربرد آن در مورد خداوند در قرآن و حديث را مورد تحليل قرار داده و به اين نتيجه دست يافته است كه واژه ى اسم و مشتقات آن افزون بر كاربرد در معناي نام لفظي، در بخشي از آيات قرآن (آيه بسمله؛ علق، ، واقعه، 74؛ مزمل،8؛ انسان،25؛ اعلي،15 و1 ؛ الرحمن، 78) ؛ هود، 41؛ اعراف، 180؛ اسراء، 110؛ طه، 8 و حشر، 24 ؛ بقره، 30) و بخشي از احاديث (مانند حديث «ابراهيم بن عمر» از امام صادق (ع)؛ حديث محمد بن سنان از امام رضا (ع)؛ فرازهاى فراوان از دعاهاى مأثور از اهل بيت (ع) كه آثار تكوينى بر اسماى الهى مترتب شده است، در حد تواتر معنوى؛ تعابيري در روايات و ادعيه كه گوياي انشقاق اسم هاى با مفهوم جزئى تر از اسم هاى كلّى است؛ مواردي كه در آن وجود اهل بيت (ع) به عنوان اسماى الهي معرّفى شده است؛ و موارد ديگر) در معناى عينى و خارجى و حقيقت نام هاي لفظي خداوند استعمال شده است و يا حداقل احتمال استعمال معناى عينى در مورد آن ها وجود دارد، لذا اين مهم بايد در ترجمه اين گونه عبارات بايد لحاظ گردد.