بررسي ريشه‌شناختي واژه "نماز" با تكيه بر متون ايران باستان

A study on Morphophonemic of “Pray” by Emphasizing Ancient Iran Texts

با بررسي ريشه‌شناختي واژه نماز در ايران و تاريخ كاربرد آن مي‌توان به اهميت اين فريضه به عنوان فعلي عبادي در ميان ايرانيان پي برد. واژه نماز در اصل از ريشه هندو اروپايي nem به معناي تعظيم‌كردن آمده است. نماز در اوستا به صورت اسم خنثي از ماده n?mah كه در اصل از اسم خنثي n?mas در سنسكريت به معناي تعظيم، كرنش گرفته شده كه همراه با ريشه k?i فعل نماز كردن در مفهوم سر تعظيم فرودآوردن، احترام كردن است. اين فعل در اوستا از صورت ماده اسمي مذكور در وجوه مختلف ساخته شده است. در زبان‌هاي ايراني ميانه شرقي و غربي واژه نماز در متون بجامانده از اين دوران به كار رفته است. واژه نماز در اين متون گاه نشانگر اداي احترام فرودستان به مقامات فرادستي و گاه به عنوان فعل عبادي بيانگر ركوع و خضوع بندگي در برابر پرودگار بوده است.

The importance of pray could be understood as a religious duty by studying its morphophonemic in Iran and its application. The word pray is derived from the stem “nem” meaning bowing in Indo-European language. Praying in Avesta means bowing and respecting in Sanskrit. This comes as noun in Avesta in different aspects. The word pray sometimes presents respecting and sometimes means bowing and kneeling in front of Lord.