طراحي پياده راه و تاثير آن بر كيفيت زندگي در بافت تاريخي شهرها ، مطالعه موردي پياده راه تربيت تبريز

كيفيت زندگي به عنوان مفهومي پيچيده در ارتباط با علوم مختلف، بسته به حوزه علمي مورد بحث، معاني متعددي دارد. امروزه كاربرد پياده راه ها به ويژه در حفاظت از بافت هاي كهن شهري، جايگاه خود را در مباحث شهرسازي يافته و به عنوان ابزاري مفيد در جهت حفظ فضاهاي بافت شهري كهن و آشتي آن با فضاهاي مدرن شهري و ساكنان آن استفاده مي شود. فضايي كه فرد در آن آزادانه بدون خطر تصادف با وسايل نقليه حركت مي كند، مخصوص پيادگان است و براي ايجاد پياده روي آسان، ضمن حفظ بافت تاريخي شهري خلق شده اند. توجه به عابران پياده به عنوان عامل حيات بخش فضاهاي شهري در طراحي اين فضاها و مانعي بر متروك شدنشان ويژگي مشترك پياده راه ها است. نمونه موردي مقاله، پياده راه تربيت تبريز است كه با روش توصيفي موردي تحت بررسي قرار گرفته است. ابتدا با استفاده از روش هاي كتابخانه اي اطلاعات جمع آوري شده، سپس از طريق روش ميداني، با مصاحبه و پرسشنامه، نظر عابران پرسيده شده است. در مرحله ميداني، جامعه آماري با استفاده از نرم افزار G Power با احتمال عدم برگشت پذيري برآورد شده است. شاخص هاي كيفيت زندگي مورد بررسي پرسشنامه شامل ديدگاه نظريه پردازان شهرسازي است كه در مرحله كتابخانه اي بررسي شده و در دسته بندي هاي جزئي عناصري چون سرزندگي شهري، حفط هويت شهري، حفظ امنيت و... را در بر مي گيرد. در نتايج، شاخص ها در دو دسته كيفيت كالبدي و اجتماعي جمع بندي شدند كه نشانگر بهبود كيفيت زندگي اجتماعي در تربيت پس از اجراي اين فناوري نوين است. نتايج حاصل از كيفيت هاي كالبدي هرچند نشان دهنده اثرات سازنده بر كيفيت زندگي از نظر كالبدي پس از كاربرد پياده راه است، ضعف هايي نيز در برخي از شاخص ها ديده مي شود. در پايان با توجه به كيفيت زندگي حاصل شده در اين نمونه، راه حل هايي در بستر كيفيت هاي كالبدي براي اين پياده راه پيشنهاد شده است تا با افزايش كيفيت زندگي در اين بافت، ضمن حفظ ماندگاري حيات بافت، بتوان آن را به عنوان الگويي زنده در بافت هاي مشابه مطرح ساخت.