اثر پوترسين بر رشد، فتوسنتز و تركيبات آلكالوئيدي گياه دارويي تاتوره (Datura stramonium L.) در پاسخ به تنش شوري تحت شرايط هيدروپونيك

امروزه كشت گياهان دارويي در شرايط گلخانه اي و استفاده از راهكارهاي مناسب جهت بهبود پاسخ به تنش هاي محيطي از يك سو و افزايش رشد و تركيبات دارويي از سوي ديگر، مورد توجه قرار گرفته است. در اين پژوهش، اثر پوترسين برون زاد بر ميزان مقاومت گياه تاتوره به تنش شوري از طريق مطالعه پارامترهاي رشد، رنگيزه هاي كلروفيل a و b، كربوهيدرات هاي محلول و تركيبات آلكالوئيدي ريشه و اندام هوايي گياه مورد بررسي قرار گرفت. بذرهاي گياه تاتوره ابتدا در مخلوط خاك و ماسه كشت شدند. بعد از گذشت 35 روز، گياهان از محيط خاك و ماسه به محلول غذايي هوگلند منتقل شدند. به محلول هوگلند، بسته به نوع تيمار، مقادير مختلفي از نمك كلريد سديم (صفر، 20، 40 و 60 ميلي مولار) و پوترسين (01/0 و 05/0 ميلي مولار) در قالب 10 تيمار به شكل مستقل و تركيبي بر اساس طرح بلوك هاي كامل تصادفي اضافه شد. پس از گذشت 15 روز، اندام هوايي و ريشه گياهان تحت تيمار مورد ارزيابي قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه با افزايش غلظت نمك، طول، وزن تر و خشك ريشه و اندام هوايي و ميزان كلروفيل a و b كاهش يافت. از سوي ديگر، وزن تر و خشك اندام هوايي، كلروفيل a و b و ميزان كربوهيدرات هاي محلول و تركيبات آلكالوئيدي با كاربرد پوترسين در محيط حاوي نمك روند صعودي معني داري را طي نمود. اين تحقيق، نقش مثبت كاربرد پوترسين برون زاد در بهبود شاخص هاي رشد و افزايش رنگيزه هاي كلروفيلي، قندهاي محلول و تركيبات آلكالوئيدي گياه تاتوره در شرايط تنش شوري را تاييد كرد..