چكيده فارسي :
سخن سردبير
به نام خداوند جان و خرد
در اين شماره مي خواهيم به موضوع گسترش مراكز آموزش زبان فارسي در كشور بپردازيم. همگان واقفيم كه زبان فارسي يكي از زبانهاي مهم در جهان است كه در گذشته، آثار باارزش بي‌شماري در زمينه‌هاي علمي، ادبي، ديني و تاريخي به اين زبان به رشته ي تحرير درآمده است. بنابراين، بسياري از غيرايرانيان خواهان يادگيري زبان فارسي هستند تا از اين گنجينه ي بسيار غنيِ معارف، ادب و هنر بهر ه گيرند و عده‌اي هم مشتاق آن هستند كه براي ادامه ي تحصيل وارد دانشگاه هاي ايران گردند. با توجه به اين استقبال، به‌ويژه اشتياق از ادامه‌ي تحصيل در ايران، ضرورتِ تأسيس مراكز جديد آموزش زبان فارسي بيش از پيش احساس مي‌گردد.
شايد آماده‌سازي يك مركز زبان در يك دانشگاه، از لحاظ فيزيكي كار چندان دشواري نباشد، اما براي ايجاد چنين مركزي، بايد گام‌هاي بسياري هم از لحاظ علمي، مانند بهره‌گيري از دستاوردهاي دانش آموزشكاوي زبان، و هم از لحاظ سازمان‌دهي و امور اجرايي برداشته شود تا آموزش زبان فارسي به صورت علمي انجام شود. اما مهم‌ترين مسأله اي كه در اين مسير وجود دارد اين است كه كدام گروه آموزشي، بايد متولّي آموزش زبان فارسي در يك دانشگاه باشد. در اين جا براي روشن شدن مسأله، به يك تجربه ي موفق اشاره مي‌كنيم. در دانشگاه بين المللي امام خميني(ره)، براي راه اندازي مركز آموزش زبان فارسي، در ابتدا (سال 1370)، گروه آموزش زبان فارسي راه اندازي گرديد. سپس از فارسي آموزان براي يادگيري زبان فارسي پذيرش به عمل آمد. تا پايان سال 1393 بيش از 7000 هزار نفر از 127 كشور، زبان فارسي را در كمال موفقيت آموختند و به دانشگاه هاي مختلف كشور معرفي گرديدند. اين تجربه ي موفق به دليل وجود گروه مستقلِ آموزش زبان فارسي بود كه وظيفه‌ي مدرّسانش صرفاً تدريسِ زبان فارسي به‌عنوان زبان دوم بود.
اكنون پس از 20 سال، نياز به گسترش و صدور مجوز براي تأسيس مراكز زبان فارسي در دانشگاه‌ها احساس گرديده است. برخي دانشگاه ها مجوز تأسيس مركزِ زبان فارسي دريافت نموده‌اند. اما طي اين مدتِ كوتاه به نظر مي رسد تنش‌هايي ميان گروه‌هاي آموزشي براي گرفتن مسؤوليت برگزاري اين دوره ها به وجود آمده كه مسلّماً به سود فارسي آموزان غيرايراني نبوده است. ما بر اين باوريم كه بايد از گسترش مراكز استقبال كرد، اما بايد پيش‌زمينه هاي تأسيس يك مركز نيز فراهم گردد؛ پيش‌زمينه‌هايي مانند راه‌اندازي گروه مستقل آموزش زبان فارسي و جذب حداقل يك استاديار و دو مربي با مدرك كارشناسي ارشد آموزش زبان فارسي به غير فارسي زبانان. بديهي است اعضاي يك گروه آموزشي مي‌توانند به صورت مستقل و تمام‌وقت، تمامي سرمايه‌هاي علمي خويش را براي بهبود وضعيت آموزشي، برگزاري كلاس‌هاي روشمند و علمي، در خدمت همان گروه آموزشي‌اي قرار دهند كه براي آن جذب شده‌اند.
اميدواريم اداره ي كل امور دانشجويان غيرايراني وزارت علوم، تحقيقات و فناوري، براي دستيابي به سطح كيفي مطلوب‌تر در مراكز آموزش زبان فارسي، به تجزيه و تحليل وضعيت فعلي آموزش زبان فارسي در مراكز موجودِ آموزش زبان فارسي به غير فارسي‌زبانان در دانشگاه ها بپردازد و براي ادامه ي فعاليت آنها يا ايجاد مراكز جديد، داشتن گروه مستقلِ آموزش زبان فارسي را يكي از الزامات صدور مجوز تأسيس مركز و برگزاري دوره هاي آموزش زبان فارسي قلمداد كند.
چكيده لاتين :
In the name of God
In this number, we want to address the issue of expanding the teaching Persian language centers in Iran. As you know, Persian language is one of the important languages worldwide that a lot of valuable historical, religious, scientific and literary works were written in Persian language in the past. Therefore, a lot of non Iranians wish to learn Persian language and benefit from this treasure of instructions, literature, and art and some hope to enter to Iranian universities to study in a major of the scientific fields of study. Considering this enthusiasm of non Iranians to study in Iran, establishing new Persian language centers is necessary.
Providing the physical structures of a language center in a university may not seem very difficult, but for establishing and developing such a center, to go ahead with scientific (such as applying the achievements of language didactics) and administrational steps are necessary. However, the most important issue is that which academic department is the responsible for teaching Persian language. To make it clear, we refer to one successful experience. In Imam Khomeini International university, for establishing the Persian language center, initially (in 1370) department of teaching Persian language was established. Then, Persian language learners were accepted. Until 1393, more than 7000 students from 127 countries learned Persian language successfully and were sent to Iranian universities. This successful experience was the result of an independent educational department for Persian language in which the professors’ duty was teaching Persian language as a second language.
But there is a need for expanding and issuing the license of establishing Persian language centers in universities after 20 years. Few universities received the license for establishing such centers. However, some challenges have been made among educational departments for taking the responsibility of conducting such courses which obviously have not been in favor of non Iranian learners of Persian language. We believe that we should encourage establishing such language centers, but before that, providing the preliminaries is a must: employing at least one assistant professor, or two lecturers that hold M.A. degree in teaching Persian language to non Persian speakers. In this way, members of an educational group can independently use all their knowledge to improve educational situation and conduct scientific and systematic classes.
We hope that in order to reach to an appropriate level in Persian language centers, the bureau of Affairs of Non Iranian Students in Ministry of Science, Research, and Technology analyze the present condition of teaching Persian language centers in universities, and for continuing their activities and also, for establishing new centers, having an independent educational group be one pre condition for issuing the license of establishing Persian language centers and conducting Persian language teaching courses.
