تأثير 8 هفته تمرين هوازي منتخب بر تعادل ايستا و پوياي مردان سالمند سالم غيرفعال

Effect of 8-Week of Selected Aerobic Exercise on Static and Dynamic Balance in Healthy Elderly Inactive Men

اهداف سالمندی به سال‌های نزدیك یا پیشی‌گرفته از میانگین طول عمر بشر اشاره دارد كه پایان چرخه حیات انسان است. افراد سالمند قابلیت‌های احیاشونده محدودی دارند و بیش از دیگر بزرگسالان در معرض بیماری، سندرم‌ها و كسالت قرار دارند. زمین‌خوردن یكی از مشكلات گسترده دوران سالمندی است كه در اثر ناتوانی در حفظ تعادل رخ می­‌دهد. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر تمرینات هوازی بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند سالم غیرفعال انجام شد. مواد و روش ها در این پژوهش نیمه‌تجربی، 26 مرد سالمند سالم آسایشگاه سالمندان شهر قزوین كه داوطلب شركت در پژوهش بودند به‌طورهدفمند انتخاب شدند و در دو گروه تجربی (13 نفر) و كنترل (13 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی به‌مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه در برنامه تمرین هوازی شركت كردند. از پرسشنامه ثبت اطلاعات فردی برای كنترل دیگر معیارهای ورود استفاده شد كه این معیارها شامل: استقلال در انجام كارهای روزمره، فقدان مشكل دید و نبود سابقه زمین‌خوردن در یك سال گذشته، نداشتن دررفتگی مفصلی یا مشكل آرتریت مزمن و همچنین نداشتن سرگیجه بود. در صورت داشتن مشكلات مذكور، شركت‌كنندگان داوطلب از مطالعه حذف می‌شدند. تعادل ایستا و پویای آزمودنی­‌ها با استفاده از آزمون‌­های تعادلی لك‌لك و زمان برخاستن و رفتن در دو مرحله قبل و بعد از 8 هفته ارزیابی شدند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون‌­های تی زوجی و تی مستقل انجام گرفت. یافته ها نتایج آزمون تی مستقل اختلاف معنی‌داری بین متغیرهای سن، قد و وزن دو گروه نشان نداد (05/0 نتیجه گیری به‌نظر می­‌رسد فعالیت هوازی منظم موجب بهبود تعادل پویا در سالمندان می‌­شود. در تعادل پویا، حركت و راه‌رفتن نقش اساسی را ایفا می‌كند. برنامه تمرینی به‌كاررفته در پژوهش حاضر، شامل دویدن آهسته و پیاده‌روی بوده كه تعادل پویا را بهبود بخشیده است. از دلایل احتمالی بهبود تعادل می‌توان به افزایش سازگاری‌های عصبی ناشی از تمرین، افزایش سطح آمادگی جسمانی و بهبود قدرت و دامنه حركتی، بهبود وضعیت هوازی، زمان واكنش و وضعیت روانی، بهبود كنترل عصبی-عضلانی شامل كاهش تغییرپذیری در به‌كارگیری واحدهای حركتی و بهبود هم‌زمانی واحدهای حركتی اشاره كرد. همچنین در این مطالعه نشان داده شده است كه بین تركیب بدن و میزان فعالیت بدنی با تعادل ارتباط مثبت وجود دارد. بنابراین، تمرین هوازی به‌عنوان یك شیوه تمرینی مناسب برای افزایش تعادل توصیه می­‌شود.

Objectives Old age refers to years near or passed the middle age and therefore, near to the end of life cycle. Old-aged people have limited reviving capability and are more at risk of catching diseases, syndromes, and ailments. Falling is one of the most common problems in the elderly that occur due to their inability to maintain balance. This study aimed to examine the effect of aerobic exercises on static and dynamic balance in healthy elderly inactive men. Methods & Materials This quasi-experimental research was done in older people living in a nursing home in Qazvin, Iran. The study population included 200 elderly men (65-75 years old); of them, 26 healthy, inactive men were randomly selected and assigned to the experimental (13 subjects) and control (13 subjects) groups. The experimental group participated in selected exercise programs for 8 weeks. We used personal information questionnaire to check the inclusion criteria that comprised independency in doing daily chores, lack of problems in vision or fall during the last year, and not having joints dislocation, chronic arthritis or vertigo. In the case of having these problems, the subjects were excluded from the study. Stork balance test and Timed Up and Go test were used to measure the static and dynamic balance of subjects before the initiation and after the termination of the program. The statistical analyses were done by paired and independent t-tests. Results The results of independent t-test did not indicate any significant differences between 2 groups with regard to age, height, and weight (P>0.05). Homogeneity was observed in the 2 groups with respect to individual features affecting balance and walking. After performing the aerobic exercise program, the dynamic balance in the experimental group increased significantly (P<0.001). In the dynamic balance test, the lower mean time supported the better execution of the test, and significant changes were observed in the experimental group. The comparison of the two groups indicated the positive effect of aerobic exercise on the dynamic balance of healthy older people; however, no significant change was seen in static balance (P=0.36). Since we used Stork test for determining static balance, the higher mean time supported the positive effect but with no significant change in the static balance of experimental group after 8 weeks. We found that different factors like lower extremity muscles such as soleus, gastrocnemius, and hamstring have some roles in keeping static balance, and as the exercise protocol was related to aerobic exercise (walking and jogging), it did not reinforce these muscles. Conclusion Our results showed that regular aerobic exercise improves dynamic balance in elderly men. We also found that jogging and walking improved dynamic balance. The improvement in balance may be due to the increase in nervous compatibility (due to exercise); increase in fitness, strength, and motion domain; improvement in aerobic status, response time and mental status; improvement in neuromuscular control, including a decrease in changing movement units; and improvement in simultaneous movement units. Furthermore, there is a positive relationship between body composition and movement with balance. Therefore, regular aerobic activities are recommended as a suitable training method for improving balance.