نقش مشاركت كودكان در طراحي منظرهاي شهري (مورد مطالعاتي: پارك هاي محلي)

مشاركت كودكان در فرآیند طراحی و برنامه ریزی محیط ها ومنظرهای پایدار شهری در دهه های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است. اگرچه این موضوع توانسته در حوزه مباحث نظری از جایگاه ممتازی برخوردار شود، اما در عرصه عملی، طراحی برای این گروه از جامعه همچنان بر اساس برداشت های معمارانه از نیازهای آن ها صورت می گیرد. همچنین به نظر می رسد كه این برداشت ها لزوما از نگاهی دقیق به نیازهای واقعی كودكان برخوردار نمی باشد. هدف این مقاله بررسی اهمیت برنامه ریزی و طراحی محیط ها و منظرهای شهری برای كودكان از نگاه آن ها و نه تنها بر پایه استنباط بزرگسالان است. با توجه به كاهش میزان حضور كودكان در محیط های باز شهری به خصوص پارك هایی كه به منظور آن ها طراحی می گردند، این مقاله در راستای پاسخگویی به دو سوال اصلی شكل می گیرد: آیا می توان عدم برقراری ارتباط كودكان با منظرهای طراحی شده، به واسطه برآورده نشدن نیازهای اصلی جسمانی و معنوی آن ها را یكی از دلایل اصلی این كاهش دانست؟ و والدین تا چه میزان می توانند در كاهش فاصله میان نیازهای واقعی عملكردی و زیبایی شناسان كودكان و درك طراحان از این نیاز ها و ترجیحات، مؤثر واقع شوند؟ برای یافتن پاسخ پرسش های مطرح شده داده هایی با استفاده از تكنیك پرسش نامه، از كودكان 6-10 سال و والدین آن ها در درون و بیرون پارك های محلی در شهر تهران، به دست آمده است. با این هدف كه اهمیت مشاركت كودكان در بهبود عملكرد پارك های محلی و نهایتا بهبود روند رشد آن ها مشخص گردد.