طراحي هويت مند سكونت گاه هاي انساني رويكردي كل نگر در ارتباط با سكونت

فقدان هویت در بافت های شهری، عدم توجه به فراهم نمودن كیفیت مناسب زندگیو تمركز عاملین امر در پیشبرد جنبه های كمی و فیزیكی ساخت و ساز سكونتگاه ها از عواملی بوده كه رضایت ساكنان را از اجزای طرح های شهری برآورد نكرده است. هدف از نگارش این مقاله ارائه راهكارهایی در جهت لحاظ نمودن عنصر هویت به طریقی كلی در مقیاس های مختلف سكونت می باشد. روش اتخاذ شده در این مقال ساختار چهار ردیفه ای از سكونت تحت عناوین آبادی، فضای شهری، نهاد یا مؤسسه و خانه است كه شولتز ارائه می كند و بدین ترتیب تقسیم بندی جامعی از شهر را به دست می دهد. تدابیر اتخاذ شده در مقیاس آبادی شامل استفاده از قوانین گشتالت و تحلیل دورنمای شهر به وسیله آن ها است. در عرصه عمومی آنچه مورد اهمیت است دسترسی همگانی در جهت افزایش حضور، مداخله و مشاركت در فضا برای شكل گیری تصویر ذهنی و هویت یابی در خلال این امر است. انعطاف پذیری فضاهای شهری، اتخاذ معیارهای زیبایی شناسانه، توجه به روابط توده و فضا و سازگاری ساخت و ساز های جدید با روحیه مكان از سایر موارد مورد توجه در این سطح بوده است. مهم ترین نكته در برداشت تصویر ذهنی مطلوب ایجاد واحدهایی همسایگی با لبه های مشخص در سطح شهر است. در نهاد عمومی توجه به این نكته كه معماری عمومی باید برخاسته از فرهنگ و محیط باشد مدنظر بوده و خانه به عنوان خصوصی ترین عرصه باید به منزله مكانی در نظر گرفته شود كه شخص گویی صندوقچه ای از چیزهایی را كه به آن تعلق دارد در آن جمع آوری كرده است و با رسیدن به آن آرامش می یابد. در نتیجه اجرای موارد فوق و پرهیز از اقدامات مقطعی و موردی می توان انتظار داشت كه ساكنان به محل سكونت خود در نتیجه برخورداری از سطح كیفیت مطلوب تعلق حس نموده فرسودگی بافت ها، مهاجرت های بی برنامه و ناهنجاری های اجتماعی و ... كمرنگ تر گردد.