بررسي رابطه بين منابع قدرت مديران با رفتار سياسي كاركنان

در سازمان، قدرت يك نيروي نامحسوس و نامشهود است. نمي‌توان آن را ديد ولي مي‌توان اثرات آن را حس كرد. قدرت توانايي يك فرد در تاثيرگذاري بر رفتار ديگران براي رسيدن به هدفش مي‌باشد. نزاع بر سر قدرت، بحث رفتارهاي سياسي در سازمان را پديد مي‌آورد. رفتار سياسي در سازمان را نمي‌توان از بين برد ولي مي‌توان آن را كنترل و مديريت كرد تا در محدوده‌اي منطقي و سازنده قرار گيرد. هدف پژوهش، كاربردي و از نظر نحوه گردآوري داده‌ها از نوع توصيفي و از تحقيقات همبستگي به شمار مي‌رود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه كاركنان شهرداري شهر آمل بوده كه حجم نمونه آن بر اساس جدول كرجسي و مورگان برابر 113 نفر به صورت تصادفي ساده انتخاب شدند. در پژوهش حاضر به منظورگردآوري داده‌ها از دو پرسشنامه استاندارد علمي منابع قدرت هينكين و شرايخيم (1989) و پرسشنامه رفتار سياسي دوبرين (1978)، استفاده شده است. پرسشنامه منابع قدرت 20سيوالي، 5 منبع قدرت فرنچ و ريون كه شامل قدرت پاداش، قدرت اجبار، قدرت مرجعيت، قدرت قانوني و قدرت تخصص است را در قالب طيف پنج درجه‌اي ليكرت (از خيلي موافق تا خيلي مخالف) مورد سنجش قرار مي‌دهد. يافته‌ها به دو روش آماري توصيفي و استنباطي با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج حاكي از آن است كه سه منبع قدرت مديران، شامل قدرت تخصص، قدرت پاداش و قدرت مرجعيت با رفتار سياسي كاركنان رابطه معنادار در سطح اطمينان 95 درصد داشته و دو قدرت اجبار و قانوني با رفتار سياسي كاركنان رابطه معنادار نداشته‌اند.