جلوه هاي شاعرانۀ رنگ محلي در اشعار منوچهر آتشي

The Poetic Manifestation of colorful elements in Manoochehr Atashi’s Poems

منوچهر آتشي از شاعراني است كه در آثارش رنگ محلي را براي توصيف واقعيت‌هاي محيط طبيعي و مفهوم پردازي هاي ذهني خود، به كار برده است. عناصر اقليمي و جغرافيايي و اعتقادات مردم منطقه جنوب از منابع اصلي تخيل منوچهر آتشي است. اين محيط عاملي اساسي در كاربرد شگردهاي بياني، آرايه‌هاي ادبي، تركيب الفاظ و ايجاد اصطلاحات و غني‌كردن زبان شعري وي بوده است. در اين زمينه، تشبيه پربسآمدترين شگرد خيالي وي است. بسامد عناصر بومي و محلي در شعر آتشي، در دو دفتر آواز خاك و آهنگ ديگر، يعني در دفترهاي نخستين وي، بيش از آثار ديگر اوست.

Colorful elements in Manoochehr Atashi‟s poems have been taken from the facts of the poet‟s environment and have bestowed an indigenous oriented origin to his poems. His fancy source is composed of continental elements, climatic characteristics as well as beliefs of people in his area. The theme of his poem in terms of emotion and thought is a miniature stemmed directly from life and nature and is the production of his real emotions. Generally, Atashi‟s poem can be considered as one of the most beautiful climatic poems in Persian Language and Literature as south nature is the dominant element of his fantasy with a personal, partial and non stereotype view.