بررسي تغييرات ضريب خاموشي جو بر مبناي ديد افقي در چهار فرودگاه پرتردد كشور

ديد ، علاوه بر اينكه به عنوان يكي از مهم ترين ويژگي هاي نوري جو محسوب مي شود، از جنبه هاي مختلف از جمله ترافيك زميني و هوايي داراي اهميت است. در مقاله حاضر بانك اطلاعات تاريخي براي نشان دادن تغييرات ديد در 4 فرودگاه پرتردد كشور شامل فرودگاه هاي مهرآباد تهران، مشهد، شيراز و اصفهان در دوره مشترك 40 ساله بررسي شده است. ضريب خاموشي با استفاده از رابطه كشمايدر برآورد مي شود. تغييرات بلندمدت خاموشي در روزهاي آفتابي و نسبتاً خشك با كاربست پالايه در شرايط رطوبت نسبي بيش از 70% و ابرناكي بيش از 50% مطالعه شده است. نتايج نشان مي دهد كه روند تغييرات ميانگين سالانه ضريب خاموشي جو در بازه زماني 1970 تا 2010 افزايش نسبتاً ملايمي را در هر چهار ايستگاه فرودگاهي دارد. مقايسه حدهاي پايين و بالاي ديد، تغيير قابل ملاحظه اي در ايستگاه هاي مختلف را نشان نمي دهد. كم ترين مقادير حدي ديد مربوط به ايستگاه مهرآباد تهران است. بررسي تغييرات ماهانه ميانگين ديد افقي حاكي از آن است كه در ماه هاي زمستان كمترين مقادير وجود داشته و اندازه آن حدود 2 كيلومتر كمتر از ماه هاي ديگر است. ارتباط مستقيم ميان رطوبت نسبي و ضريب خاموشي جو احتمالاً ناشي از تبديل آلاينده هاي اوليه به ثانويه در حضور رطوبت است. نتايج مطالعه حساسيت روند تغييرات بلندمدت خاموشي به رطوبت نسبي و ابرناكي نشان مي دهد كه با اعمال پالايه، تغيير اندكي در مقادير مطلق داده ها ايجاد مي شود؛ ولي در روند كلي تغييرات خاموشي، به ويژه در ايستگاه هاي تهران و اصفهان، تغييري ديده نمي شود كه بيانگر كاهش ديد در بلندمدت به دليل افزايش غلظت آلاينده هاي جوي است.