بررسي وضعيت آموزش محيط زيست در كشور ايران و مقايسه آن با ساير كشورهاي جهان

در سال هاي اخير، آموزش محيط زيست به يك اولويت در حال رشد در سطح محلي، ملي و بين المللي تبديل شده است. سازمان ملل متحد در دهه آموزش براي توسعه پايدار (سال هاي 2005- 2014 ميلادي) از تمامي كشورهاي عضو براي تلاش در جهت افزايش تعهداتشان نسبت به آموزش مردم در مورد نياز به ايجاد آينده اي پايدار و خلق شهرونداني توانا براي انجام آن دعوت كرد. لذا، محيط زيست نيز به عنوان يكي از مولفه هاي اصلي توسعه پايدار نيازمند آموزش مي باشد. نشست ها و كنفرانس هاي بسياري در اين حوزه از دهه 1970 تاكنون برگزار گرديده كه برخي از آن ها به دليل تاثيرگذاري بر تدوين قوانين، طراحي و اجراي برنامه هاي آموزش محيط زيست در سرتاسر دنيا از اهميت ويژه اي برخوردارند. بسياري از كشورها تلاش هاي مناسب و درخوري در اين باره انجام داده اند، گرچه برخي از اين كشورها در مراحل اوليه قرار دارند. در اين پژوهش كه مطالعه اي اسنادي است اين امر در ساير كشورها و همچنين در ايران بررسي شده است. در واقع اين پژوهش درصدد بررسي جايگاه آموزش محيط زيست در ايران و مقايسه آن با ساير كشورها مي باشد. در ابتدا، قوانين و برنامه هاي توسعه در ايران به منظور بررسي جايگاه آموزش محيط زيست در قوانين كشور مورد توجه قرار گرفته و سپس برنامه هاي و فعاليت هاي مرتبط با آموزش محيط زيستي از سوي سازمان ها و نهادهاي مختلف مورد بررسي قرار گرفته است. در اين پژوهش اين گونه نتيجه گيري مي شود كه ايران در ابتداي مسير آموزش محيط زيستي قرار دارد، گرچه اقدامات محدود ولي موثر در اين حوزه صورت گرفته است.