مديريت شهري و كيفيت زندگي در شهر تهران؛ حوزه استراتژي توسعه شهر با رويكرد توانمند سازي محلات

امروزه كيفيت زندگي به عنوان عنصري كليدي در سياســت گذاري و بررسي سياست هاي حوزه عمومي مورد بحث قرار مي گيرد و روابط ميان عوامل عيني و ذهني، سطوح عملكرد، نيازهاي اجتماعي و ميزان دستاوردهاي آن براي افراد در زمينه هاي بهداشت، آموزش، رفاه اقتصادي، شادكامي، توانايي انجام كارها و كنترل داشتن بر موقعيت ها و فرصت هاي زندگي توســط محققان با روشهاي مختلف مورد پژوهش قرار گرفته است. هدف از انجام اين مطالعه بررســي تأثير ا قدامات (سياســت گذاري و اجرا) مديريت شــهري در سال هاي گذشته بر تحوالت شــاخص هاي كيفيت زندگي شــهري در تهران بوده است. اين پژوهش ضمن بررسي متون و ادبيات نظري دو كارپايه مفهومي كيفيت زندگي شهري و حكمروايي خوب شهري، با استفاده از روش شناسي تحليل ثانويه به بررســي روند تحولات كيفيت زندگي شــهري در تهران پرداخته است و به لحاظ هدف كاربردي و از نوع تحليل ثانويه است. روش شناسي اين مطالعه بر پايه آناليزهاي تحليل عاملي، تاكسونومي عددي و تحليل خوشــه اي استوار است. به اقتباس از پييشينه تجربي در ايران و جهان و همچنين بر اساس منابع نظري مرور شــده، تعداد 64 شــاخص انتخاب شده و با استفاده از روش هاي پيشــرفته آماري مانند تحليل عاملي، تجزيه عناصر اصلي، تحليل خوشــه اي و آناليز تاكسونومي، مناطق شهر تهران به لحاظ كيفيت زندگي شهري در سه مقطع زماني (1379 ،1385 و 1389 ) گروه بندي شــده اند. نتايــج بيانگر بهبود كيفيت درجه كيفيت زندگي در شهر تهران در طي سالهاي گذشته است. همچنين يافتههاي تحقيق نشان داده است كه مجموعه اقدامات و عملكرد مديريت شهري در سال هاي اخير به كاهش شكاف خوشه اي و افزايش روند همگرايي كيفيت زندگي در مناطق 22 گانه شــهر تهران انجاميده است. اين مقاله ضمن توجه به فقدان استراتژي و رويكرد مشخص در مديريت شــهري براي ارتقاي كيفيت زندگي شــهري در تهران، بر پايه تجربيات موجود در جهان، راهبرد اســتراتژي توسعه شــهر را به همراه رويكرد توانمندسازي محلات براي بهبود پايدار كيفيت زندگي شهري در تهران پيشنهاد داده است.