برنامه ريزي مسكن گروه هاي كم درآمد شهري با تاكيد بر توانمندي مالي و خط فقر مسكن (جمعيت شهري استان كردستان)

فارغ از طبقة اجتماعی و شرایط اقتصادی افراد، مسكن همواره یكی از حیاتی ترین نیازها و اولویت های اساسی خانوار است. عمده ترین عواملی كه سبب تبدیل تأمین مسكن به بحران، به­خصوص برای گروه های كم درآمد شده­اند، عبارت اند از: رشد سریع جمعیت، افزایش شدید نرخ شهرنشینی، كاهش بعد خانوار، افزایش نرخ سودآوری بازار زمین و مسكن، كاهش تقاضای مؤثر مسكن، كاهش نرخ دسترسی و توانمندی مالی اقشار ضعیف، سوداگری شدید بازار زمین و مسكن به ضرر گروه های كم درآمد، كاهش عرضة زمین و مسكن، كم توجهی بخش خصوصی و درنهایت، سیاست های ناموفق دولتی. با وجود تجارب گوناگون برای رفع مشكل بی مسكنی و بدمسكنی اقشار كم درآمد، حل ریشه ای این مسئله، نیازمند بررسی عوامل ساختاری آن است. در این تحقیق، شرایط و شاخص های مسكن گروه های مختلف درآمدی نقاط شهری استان كردستان، به صورت تفصیلی تحلیل می­شود. این پژوهش به روش كتابخانه ای انجام شد. اطلاعات و آمار مورد نیاز آن، از پایگاه تفصیلی طرح هزینه و درآمد خانوارهای مركز آمار ایران تهیه و استخراج و محاسبات لازم روی آن ها انجام شد. سپس با استفاده از نرم افزار EVIEWS خط فقر مسكن تعیین شد. نتایج نشان می دهد میزان توانمندی مالی تأمین مسكن در دهك ها با درآمد پایین، بسیار كمتر از دهك های بالاست و خط فقر مطلق مسكن در سال 1390، 50 مترمربع است كه براساس آن 7/13 درصد كل خانوارهای شهری (271,238 خانوار) با 37,160 خانوار یا 124,856 نفر (بعد خانوار 63/3 نفر) در نقاط شهری استان زیر خط فقر مسكن قرار دارند و شش دهك پایین جامعه، توانمندی های لازم برای تأمین مسكن را ندارند.