اثر بخشي مصاحبه انگيزشي بر افسردگي و اميدواري بيماران همودياليزي بيمارستان هاجر شهركرد در سال 1392

مقدمه: افسردگي، شايع ترين اختلال رواني بين بيماران دياليزي است و مي تواند شرايط بيماري و سلامت فرد را به مخاطره بياندازد. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي مصاحبه انگيزشي بر افسردگي و اميدواري بيماران دياليزي انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشي با استفاده از طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه بيماران دياليزي بود كه در تابستان سال 92 به بيمارستان هاجر شهركرد مراجعه كرده بودند. با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس 30 نفر از بيماران انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. گروه درمان به مدت 5 جلسه هفتگي در جلسات مصاحبه انگيزشي شركت كردند، در حاليكه گروه كنترل در اين مدت هيچ مداخله­اي دريافت نكردند. داده ها با پرسشنامه افسردگي بك و پرسشنامه اميدواري اشنايدر گردآوري شدند. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از روش تحليل كوواريانس استفاده شد. يافته ها: نتايج افزايش معناداري را براي نمره ي خرده مقياس گذرگاه از مقياس اميدواري و كاهش معناداري در نمره ي افسردگي در گروه آزمايش نشان داد (0.05> p). نتيجه گيري: با توجه به اثربخش بودن مصاحبه انگيزشي بر افسردگي و اميدواري بيماران دياليزي و كوتاه مدت و مقرون به صرفه بودن آن، توصيه مي شود از اين روش براي بهبود سطح سلامت روان بيماران دياليزي استفاده شود.