محاسبه اثرعدم قطعيت تابع احتمال-دبي در برآورد ريسك خسارت كشاورزي ناشي از سيل با استفاده از روش مونت كارلو

تحليل ريسك به علت استفاده از مدل هاي رياضي براي برآورد مخاطرات از يك طرف و آسيب پذيري از طرف ديگر همواره در معرض خطا است. اين خطا هم به دليل عوامل ورودي و هم به دليل ساختار مدل، مي تواند عدم قطعيت معني داري را بر خروجي مدل جهت تصميم سازي اعمال نمايد. تحليل ريسك زماني كه با مقوله موجودات زنده سروكار پيدا مي نمايد به علت وابستگي ماهوي اين نوع مسائل به تغييرات زماني و مكاني پيچيده تر از حالت هاي ديگر مي باشد. اين تحقيق به تحليل تاثير عدم قطعيت تابع دبي-احتمال در برآورد ريسك زماني و مكاني سيل براي منطقه آزارود در حوالي تنكابن مازندران با استفاده از روش مونت كارلو مي پردازد. جهت شبيه سازي سيل از مدل يك بعدي HEC-RAS استفاده گرديده است. همچنين از توابع خسارت زماني و فيزيكي گياه برنج به عنوان نمونه استفاده گرديد و سپس تركيب توابع خسارت و هيدروليك سيل در محيط GIS صورت پذيرفت. در نهايت پس از تلفيق ريسك زماني و مكاني خسارت، عدم قطعيت تابع دبي-احتمال در محاسبه ريسك منظور گرديد. نتايج نشان داد كه خسارت سالانه مورد انتظار كشاورزي (AGEAD) با در نظر گرفتن عدم قطعيت تابع دبي-احتمال از 8/1 درصد به 9/1 درصد تغيير مي كند و عدم قطعيت ناشي از تابع مزبور برابر با 5/5 درصد مي باشد.