تببين جايگاه ساختارسازماني در كارآفريني و نقش كارآفريني در ارتقاي شغلي كاركنان: مطالعه موردي دانشگاه كاشان

از آنجايي كه كارآفريني فرآيند بلندمدت آموزشي و پرورشي است، مستلزم برنامه‌ريزي در نظام آموزشي كشور به ويژه دانشگاه‌ها و مراكزآموزش عالي مي‌باشد؛ بنابراين هدف اصلي پژوهش حاضر تبيين جايگاه كارآفريني در ساختار سازماني و ارتقاي شغلي كاركنان مي‌باشد. پژوهش حاضر از نوع پژوهش هاي كاربردي است كه با روش توصيفي پيمايشي از نوع همبستگي اجرا شده است. جامعۀ آماري پژوهش حاضر 386 نفر از كارمندان دانشگاه كاشان مي باشد.گردآوري داده ها براساس پرسش نامه و بر پايه نمونه گيري تصادفي ساده صورت گرفت و حجم نمونه 191نفر بود. اين پرسش نامه از دو خرده مقياس استاندارد: ابعاد ساختار سازماني و تشخيص ساختارسازمان كارآفرينانه در مقياس ليكرت تشكيل شده است. ضريب آلفا براي خرده مقياس تشخيص ساختار كارآفرينانه "85/." و براي خرده مقياس ابعاد ساختار سازماني "80/." بود. داده هاي حاصل در نرم افزارspss  نسخه 17تحليل شدند. نتايج نشان دادكه بين سطوح ساختارسازماني (رسميت و تمركز) وكارآفريني سازمان و بين سطوح رسميت (ساختار سازماني) وكارآفريني سازمان و بين سطوح مختلف تمركز (ساختارسازماني) وكارآفريني سازماني، تفاوت معناداري وجود دارد. همچنين نتايج تحليل واريانس نشان مي‌دهد كه تفاوت ميانگين نمرات كارآفريني در بين كاركنان دانشگاه درمقايسه با سطوح ساختار سازماني آنها از نظر آماري معنادار نيست، درحالي كه با توجه به سطوح رسميت و تمركز، تفاوت حاصل شده از نظر آماري معني دار است. همچنين تحليل آئين نامه‌هاي سازماني و وزارتي نشان مي‌دهد كه كارآفريني سازماني جايگاه و نقشي در ارتقاي شغلي كاركنان ايفا نمي كند. رابطه كارآفريني سازماني و رسميت معكوس خواهد بود. در رسميت بالا، كارآفريني سازماني كمتراست، حجم زياد بخشنامه‌ها و دستورالعمل ها و اجراي آن در كليه بخشهاي شركت بدون در نظرگرفتن تناسب آن بانوع فعاليت بخشها، مانع كارآفريني سازماني مي گردد. بنابراين رسميت در سازمان مي تواند از لحاظ افزايش كارآفريني و همچنين ارتقاي شغلي كاركنان در سازمان تأثيرگذار باشد.