تاثير كاهش پروتئين قابل سوخت وساز همراه با افزودن ليزين و متيونين محافظت شده شكمبه اي بر عملكرد ميش هاي آبستن افشاري

هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر كاهش پروتئین قابل سوخت‌وساز (متابولیسم) همراه با افزایش لیزین و متیونین محافظت‌شدۀ شكمبه‌ای در پنج هفتۀ آخر آبستنی بر عملكرد و فراسنجه‌های خونی میش‌های افشاری و بره‌ها بود. 25 رأس میش یك‌بار زایش در قالب طرح كامل تصادفی نامتعادل با جیره‌های غذایی محتوای پروتئین قابل سوخت‌وساز كم همراه با لیزین و متیونین محافظت‌شدۀ شكمبه‌ای (LMP+LMRP) و زیاد (HMP) به ترتیب 20 درصد كمتر و معادل توصیۀ NRC(2007) تغذیه شدند. نتایج نشان داد كه مادۀ خشك مصرفی، وزن بدن میش در پایان دورۀ آبستنی، تغییرات وزن بدن از آغاز آزمایش تا هنگام زایش، وزن بدن بیست روز پس از زایش تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت (05/0P>). تغییر كاهشی وزن بدن در هنگام زایش در تیمار HMPنسبت بهLMP+LMRP بیشتر و به معنی‌دار بودن نزدیك (10/0P<) و با مجموع وزن تولد همبستگی داشت. مقدار آغوز و تركیبات شیر تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت، اما گرایش به افزایش تولید شیر در HMP در مقایسه با LMP+LMRP مشاهده شد. غلظت سوخت‌وسازگر‌ (متابولیت)های خون تحت تأثیر كاهش پروتئین قابل سوخت‌وساز قرار نگرفت. درصد ائوزینوفیل و مونوسیت‌ها به ترتیب به‌طور معنی‌دار و نزدیك به معنی‌داری در HMP نسبت به LMP+LMRPبیشتر بود، تفاوت معنی‌داری بین دو تیمار از نظر دیگر یاخته‌های خونی مشاهده نشد. به‌طوركلی كاهش پروتئین قابل سوخت‌وساز از سطح توصیۀ NRC (2007) و جایگزین كردن آن با لیزین و متیونین محافظت‌شدۀ شكمبه‌ای در پیش از زایش میش‌های نژاد افشاری، عملكرد میش را تحت تأثیر قرار نداد.