بررسي پايداري گاوداري‌هاي كوچك‌مقياس روستايي استان زنجان

در ايران بيش از 4/96 درصد كل گاوداري ها (شامل بيش از 7/68 درصد گاو و گوساله) كمتر از 20 راس دام دارند، كه بيش از دوسوم شير و بخش عمده پروتئين حيواني را توليد مي كنند. همچنين، سهم عظيمي از منابع آب و زمين و نيروي كار در خدمت اين بخش توليد است. به رغم اين سهم بزرگ، پژوهش هاي علمي به اين بخش كمتر پرداخته اند. پرسش اصلي اين است كه آيا نظام سنتي توليد در گاوداري هاي روستايي بازدهي مناسبي دارند آيا با توجه به تحول هاي اقتصادي و سياستي، قادر به بقا و تداوم فعاليت هستند؟ در اين تحقيق، با توجه به نبود تعريف مشخص از گاوداري روستايي در آغاز ساختار نماينده گاوداري روستايي تعريف شد. بر اين پايه، گاوداري نماينده به طور ميانگين يك گله 05/6 راسي در گستره 16/201 مترمربعي است. با برآورد قيمت اجتماعي نهاده ها و محصولات، شاخص هاي نسبت هزينه منابع داخلي، DRC، نسبت هزينه به منفعت اجتماعي، SCB و سودآوري خالص اجتماعي، NSP، به ترتيب برابر با 85/1، 086/1 و 19.425.790- ريال در سال محاسبه شد كه گوياي نبود مزيت نسبي اين نظام توليدي است. تجزيه وتحليل نتايج نشان داد كوچك مقياس بودن اين فعاليت ها، خود موجب استفاده بيش ازحد از نهاده هاي غيرقابل مبادله به ازاي هر واحد دام مي شود و توليد اندك هر واحد دام به ازاي نهاده هاي مورداستفاده نيز از دلايل اصلي نبود مزيت نسبي اين نظام توليدي در استان زنجان هستند.