نقش واسطه اي سوءرفتار با سالمندان در رابطه بين زايندگي و انسجام خود

هر ساله صدها هزار نفر از افراد سالخورده مورد سوء استفاده و غفلت قرار مي­گيرند. بسياري از قربانيان در زمره­ي افراد سالمند و آسيب­پذيري قرار دارند كه نمي­توانند به خويش كمك كنند و براي رفع نياز هاي اوليه­ي خود به ديگران نيازمندند. بنابراين پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش واسطه­اي سوء رفتار با سالمندان در رابطه­ي بين زايندگي و انسجام خود انجام شد. در مطالعه­اي توصيفي از نوع همبستگي، جامعه­ي آماري شامل تمامي سالمندان شهر كرمانشاه بود. تعداد 113 نفر از سالمندان به روش نمونه­گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش شامل پرسش نامه­هاي سوء رفتار نسبت به سالمندان (هروي­كريموي، رژه، فروغان، و منتظري،1390)، زايندگي لويولا (مك­آدامز و دي­سانت. آوبين، 1992) و انسجام خود (ريف و هينكه، 1983) بودند. به منظور تحليل داده­ها از همبستگي پيرسون و تحليل مسير استفاده شد. نتايج تحليل­ها نشان داد كه بين نمره­ي كلي غفلت از سالمندان و خرده­مقياس­هاي سوءرفتار مالي، سوء رفتار روان شناختي، و غفلت مالي با ادراك از زايندگي همبستگي وجود دارد. همچنين متغير انسجام خود با نمره­ي كلي غفلت از سالمندان، و خرده مقياس­هاي سوء رفتار مالي، سلب اختيار، طردشدگي، غفلت عاطفي همبستگي داشت. سوء رفتار با سالمندان توانست در رابطه­ي بين ادراك از زايندگي و انسجام خود نقش واسطه­اي ايفا ­كند. بنابراين مي­توان چنين نتيجه گرفت كه در انتقال از مرحله­ي تحولي ميانسالي به بزرگسالي سهم عوامل محيطي همچون سوء رفتار با سالمندان بسيار حائز اهميت است و مي­توان مداخلاتي براي پيشگيري يا ممانعت از اين نوع رفتار به­كار برد.