بيان مدلي داده بنياد براي بررسي جامعه شناختي آزار جنسي و احساس ناامني زنان در بيمارستان ها

هدف پژوهش حاضر مطالعه احساس ناامني زنان در محيط كار با استفاده از رهيافت كيفي (تفسيرگرايي اجتماعي) است، به اين منظور با 37 نفر از زنان شاغل (پرستاران، بهياران و كمك­بهياران) در بيمارستان هاي خصوصي و دولتي شهر اصفهان مصاحبه به عمل آمد. روش پژوهش، كيفي است و تكنيك­ها عبارتند از مصاحبه عميق و نيمه­ ساخت يافته، مشاهده و مشاهده مشاركتي. براي تجزيه و تحليل اطلاعات، از تكنيك هاي نظريه داده بنياد استفاده شده است. اين روش شامل پنج رويه است و در نهايت با استفاده از مقوله هاي حاصل از سه مرحله كدگذاري (باز، محوري و گزينشي) الگوي پارادايمي شكل گرفته است. يافته هاي به­دست آمده در قالب شرايط علي، استراتژي ها و پيامدها بيان شده­اند. چرخه معيوب اجتماعي­شدن، منش اجتماعي، دست هاي ناتوان قانون و ويژگي هاي حاكم بر كادر درماني از مهم ترين دلايل و شرايط علي احساس ناامني زنانند. ويژگي هاي محيطي- فردي و بن بست هاي اجتماعي، به ترتيب به عنوان شرايط مداخله گر و شرايط زمينه اي محسوب مي­شوند. شگردهاي مواجهه و فرسايش (رواني، اجتماعي، شغلي، اعتقادي و خانوادگي) نيز در قالب استراتژي ها و پيامدهاي چنين مسئله اي كشف شده­اند. به اين ترتيب با تحليل مصاحبه هاي 37 نفر از زنان شاغل در بيمارستان ها، خط داستان احساس ناامني زنان در بيمارستان با استفاده از نظريه داده­بنياد و با در نظر­گرفتن مفاهيم اوليه و مقولات محوري، در قالب هسته مركزيِ ضعف بسترهاي اجتماعي، قانوني و سازماني كشف شد.