درآمدي بر چالش ها و راهكارهاي بهره گيري از يافته هاي روان شناختي در تحليل تاريخي

براي كاربرد يافته هاي روانشناختي در تحليل هاي تاريخي يك زيربناي نظري قوي وجود دارد چرا كه روان شناسي مطالعه رفتار انسان در حال و تاريخ مطالعه رفتار و تجربه انسان در گذشته است. به نظر مي رسد براي اين كاربرد دو دوره به هم مرتبط مي توان قائل بود؛ در دوره نخست ديدگاه هاي رويكرد روان تحليل گري فرويدي در تحليل ويژگي هاي شخصيتي رهبران سياسي مورد استفاده قرار گرفت و تصميم رهبران سياسي در شكل گيري رويدادهاي تاريخي را با چنين نگاهي تفسير كردند. مشكلات رويكرد روان تحليل گري باعث ظهور رويكرد دوم يعني ديدگاه-هاي روان شناسي بين نسلي در تحليل هاي تاريخي شده است به گونه اي كه تغيير در روش هاي فرزندپروري به پيش برنده تغييرات اجتماعي دانسته شد و اين اعتقاد بوجود آمد كه نگرش ها و رفتارها با كودك و سير تكامليِ فرزندپروري، تاريخ را شكل مي دهد. براي چنين ادعاي تاريخي، شواهد نظري روان شناختي (ديدگاه ويگوتسكي) وجود دارد اما همچنان فقدان حمايت تجربي را مي توان ضعف عمده اين رويكرد دانست. در اين مقاله اين ادعاها با يك رويكرد انتقادي مرور خواهد شد و در پايان به منظور بهره مندي از دانش روان شناسي در تحليل تاريخي توصيه هايي خواهد شد.