شيوع چاقي و ارتباط آن با برخي جنبه هاي شيوه ي زندگي در كاركنان مرد دانشگاه جندي شاپور اهواز در سال 1384

مقدمه: چاقي و اضافه وزن زمينه ساز بسياري از بيماري هاي مزمن هستند. با توجه به آمار رو به افزايش چاقي در افراد كم تحرك به ويژه كاركنان اداره ها، بررسي شيوع چاقي و ارتباط آن با شيوه ي زندگي جايگاه كليدي در يافتن راه حل هاي مناسب دارد. مواد و روش ها: در اين مطالعه 110 مرد شاغل در قسمت اداري سازمان مركزي دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپور اهواز پرسشنامه هايي را شامل برخي جنبه هاي شيوه ي زندگي و شاخص هاي تن سنجي تكميل كردند. متغيرهاي تحقيق شامل نمايه ي توده ي بدن (BMI)، درصد چربي بدن، الگوي فعاليت بدني، استعمال دخانيات و مصرف دارو بود. اندازه گيري چربي بدن با روش امپدانس بيوالكتريكي انجام شد. يافته ها: در اين مطالعه ميانگين سن افراد بررسي شده، 8/7±40 بود. 26% داراي اضافه وزن و 52% چاق بودند. فعاليت افراد در گروه هاي خيلي سبك، سبك، متوسط و سنگين به ترتيب 28%، 34%، 37% و 1% به دست آمد. بين سطح فعاليت بدني با BMI، درصد چربي بدن و اندازه ي دور كمر ارتباط معكوس معني دار وجود داشت (r پيرسون به ترتيب 31/0-، 32/0-، 34/0- و 001/0p< ). از كل افراد مورد بررسي، 95% با وسيله ي نقليه ي شخصي يا عمومي در محل كار حاضر مي شدند كه بين نحوه ي حضور در محل كار، BMI و درصد چربي بدن ارتباط معني داري وجود داشت (001/0p<). با افزايش سن افراد، BMI و درصد چربي بدن افزايش معني داري پيدا كرد (05/0=r، 001/0p<). ارتباط معني داري بين BMI با قوميت، سطح تحصيلات، كشيدن سيگار، مصرف قهوه و چاي، طول ساعات كاري، ساعات خواب، مصرف دارو و مصرف صبحانه در جمعيت مورد مطالعه به دست نيامد. نتيجه گيري: با توجه به اين كه با كاهش سطح فعاليت بدني و افزايش سن، BMI و درصد چربي بدن افزايش مي يابد و با توجه به شيوع بالاي چاقي در كاركنان دانشگاه توصيه مي شود كاركنان نسبت به ميزان انرژي دريافتي روزانه ي خود توجه بيشتري داشته، برنامه ي فعاليت منظمي براي خود تنظيم نمايند.