خواص رفتاري سختي، ظرفيت نهايي و شكل پذيري يك اتصال نيمه صلب جديد

سازه‌هاي فولادي بايد از طريق اتصالات كارآمد با ظرفيت‌هاي (اتلاف) انرژي مشخص به‌منظور مقاومت در برابر زلزله القاء شده به‌وسيلۀ حركت‌هاي زمين متصل شوند. قبل از زلزله‌هاي نورتريج (1994) و كوبه (1995) طراحان و هم‌چنين آئين‌نامه‌ها در آن زمان، تمايل به استفاده از اتصالات جوشي داشتند كه براي نيروهاي ناشي از (حالت‌هاي) مختلف زلزله طراحي مي‌شدند. مدل‌‌هاي اتصالات نيم صلب اساساً، نشان‌دهنده روابط، نوع پيچشي- خمشي هستند. آن‌ها منحني‌هاي ساده‌اي هستند كه شامل داده‌هاي آزمايشگاهي قابل‌دسترس است و براي نشان دادن اثر اتصالات در قاب‌هاي فولادي استفاده مي‌شوند. با اين ‌وجود، كمبود دانش در داده‌هاي تجربي با پارامترهاي مختلف، اجازه نمي‌دهد كه محققان توابع پيچشي- خمشي را براي هر مجموعه و نوع اتصالات مختلف توصيف كنند. به‌منظور افزايش قدرت محاسباتي در دهۀ گذشته، برنامه‌هاي (روش‌هاي) المان محدود براي به‌دست آوردن نمودارهاي (منحني‌هاي) خمش- پيچش كه اثر غيرخطي در پاسخ اتصالات را بازتاب مي‌دهند، استفاده شده است. با كمك روش‌هاي اجزا محدود، اثر پارامترهاي مختلف روي رفتار اتصالات مي‌تواند بررسي شود. در اين پژوهش چندين اتصال نيمه صلب رايج مدل شده، خواص رفتاري آن­ها به‌صورت اجمالي بررسي‌شده و سپس با ارائه جزئيات مربوط به يك اتصال نيمه گيردار جديد، خواص رفتاري آن مانند سختي، ظرفيت نهايي و شكل­پذيري آن بررسي شده و با ساير اتصالات مدل شده مقايسه خواهد شد.