بررسي ارتباط بين روان شناسي محيطي و طراحي با رويكرد معماري

روان شناسي محيطي به مطالعه نقشه هاي شناختي فرد در رابطه با محيط مي پردازد و ارزش ها، معاني و اولويت هاي محيطي را دنبال مي كند. مطالعات، تاثيرات مخرب شهر نشيني بر روي رفتار انساني را نشان مي دهند. الگوهاي رفتار غريزي انسان در شرايط شهرهاي شلوغ تغيير مي كند. وقوع بيماري هاي رواني با شهرنشيني افزايش يافته است و بيشترين ميزان شيوع بيماري اسكيزوفرني در مراكز شهرها ديده مي شود. به عقيده برخي از كارشناسان، شهرسازان علاوه بر توجه به ارزش كاربري زمين، بايد به ارزش هاي احساسي، عاطفي و رواني آن نيز توجه كنند. با توجه به رشد جمعيت و شهرنشيني و اين كه در پژوهش هاي انجام شده، به جنبه هاي روان شناختي و رفتارهاي مرتبط با اين رويكرد كمتر پرداخته شده است، لذا در اين تحقيق تلاش شده پيوند ميان حوزه هاي روان شناسي و معماري با مبنا قرار دادن جايگاه روان شناسي محيطي در معماري و اهميت شناخت ارتباط بين محيط و طراحي (به ويژه معماري) مدنظر قرار گيرد. روان شناسي كاربرد زيادي در برنامه ريزي شهري دارد. مطالعه بر روي چگونگي كاركرد اجتماعي، نيازهاي روان شناختي مردم و علايق و سلايق آن ها بايد ذر برنامه ريزي رشد شهرها در نظر گرفته شود. از آن جا كه محيط، شكل دهنده و محدود كننده رفتارهاست، برنامه ريزي مناسب به منظور اطمينان يافتن از حداكثر رضايت مندي، كارايي و رشد ضرورت دارد.