مقايسه شيوه درگيري و عوامل موثر در مداخله والدين در ارتباط با يادگيري دانش آموزان با اختلال كم توجهي-بيش فعالي و دانش آموزان عادي

زمينه: اختلال كم توجهي-بيش فعالي يكي از اختلال هاي شايع در كودكان است. نارسايي هايي كه در اثر اين اختلال به وجود مي آيد، بركودكان در خانه، مدرسه، اجتماع و بين همسالان تاثير مي گذارد. هدف اين پژوهش، مقايسه شيوه درگيري و عوامل موثر در مداخله والدين درباره يادگيري دانش آموزان با اختلال كم توجهي-بيش فعالي و دانش آموزان عادي بود. روش: روش پژوهش حاضر از نوع علي-مقايسه اي بود. شركت كنندگان در اين پژوهش دانش آموزان پايه سوم ابتدايي بودند كه از بين آن ها 100 نفر (50 نفر عادي و 50 نفر با اختلال كم توجهي-بيش فعالي) انتخاب شدند. آزمون هوشي ريون، پرسش نامه خانواده-مدرسه، پرسش نامه شيوه درگيري والدين، مقياس كانرز والدين و معلمان به عنوان ابزارهاي پژوهش به كار رفتند. به منظور تحليل داده ها از تحليل واريانس و آزمون تي مستقل استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد شيوه درگيري والدين داراي كودكان عادي از نوع ابزاري و والدين داراي كودكان با اختلال كم توجهي-بيش فعالي از نوع كنترلي است. درمورد جنسيت نيز نتايج نشان داد شيوه درگيري ابزاري و شيوه درگيري كنترلي در پسران (عادي و با اختلال كم توجهي-بيش فعالي) بيشتر از دختران (عادي و با اختلال كم توجهي-بيش فعالي) است ( 01/0P<). درمورد عوامل موثر در مداخله والدين نيز نتايج نشان داد بين ميانگين همه عامل ها در سطح ( 01/0P<) در والدين كودكان عادي و كودكان با اختلال كم توجهي-بيش فعالي غير از عامل دعوت مدرسه ( 05/0P> ،90/0t=) تفاوت وجود دارد. نتيجه گيري: يافته هاي اين پژوهش نشان داد والدين كودكان عادي در تعامل با كودكان بيشتر از شيوه ابزاري و والدين كودكان با اختلال كم توجهي-بيش فعالي بيشتر از شيوه كنترلي استفاده مي كنند. همچنين نتايج نشان داد والدين هر 2شيوه تعامل ابزاري و كنترلي را در ارتباط با پسران نسبت به دختران بيشتر به كار بردند. از عوامل موثر در مداخله والدين نيز به جز عامل دعوت مدرسه ميانگين همه عوامل در والدين كودكان عادي و كودكان با اختلال كم توجهي-بيش فعالي متفاوت بود.