بررسي تحولات اميد زندگي مجردي در ايران با استفاده از جداول خالص زناشويي: دوره 1385 تا 1390

جداول خالص زناشويي با ريزش جمعيت يك نسل فرضي بر اثر ازدواج و همزمان با در نظر گرفتن احتمالات مرگ‌ومير، اميد زندگي مجردي يا تعداد سال‌هاي انتظار براي ازدواج و يا مرگ را براي سنين مختلف زناشويي محاسبه مي‌كند. در اين مطالعه با استفاده از داده‌هاي سرشماري سال‌هاي 1385 و 1390، جداول خالص زناشويي در دو زيرگروه اجتماعي افراد "باسواد" و "بي‌سواد، براي تمامي سنين (4915 سال) ساخته شد. يافته‌ها نشان مي‌دهند تعداد سال‌هاي انتظار براي ازدواج مردان و زنان باسواد در بدو تولد در سال 1390 به ترتيب 33/26 و 18/24 مي‌باشد كه نسبت به سال 1385 تقريباً 7/0 سال افزايش يافته است. در ميان افراد بي‌سواد نيز هر چند سال‌هاي انتظار كمتري را نسبت به افراد با سواد تجربه مي‌كنند، اين شاخص افزايش يافته است. در سال 1390، تعداد سال‌هاي انتظار براي ازدواج و يا مرگ براي كليه سنين زير 30 سال بالاتر از 1385 است. اين تغييرات، افزايش درصد ازدواج‌هاي با تأخير را طي اين دوره نشان مي‌دهد. همچنين طي دوره 1390-1385، حدود 93 درصد از افراد تا سن 49 سالگي‌ ازدواج مي‌كنند. حدود 5 درصد تا اين سن بدون اينكه ازدواج كرده باشند، با واقعه مرگ‌ روبرو مي‌شوند و حدود 2 درصد نيز هرگز ازدواج نمي‌كنند.