تحليل الگوي نابرابري‌ فضاي آموزشي شهرستان‌هاي كشور

در ايران رشد كمي و بي سابقه نهاد‌هاي آموزشي از خردترين پايه تا آموزش عالي طي دو دهه اخير فزوني يافته است اما نتايج برخي مطالعات نشان مي‌دهد شاخص توسعه آموزشي از توزيع جغرافيايي عادلانه برخوردار نيست. لذا اين پژوهش با هدف شناخت و تحليل فضايي نابرابري آموزشي در بين شهرستان‌هاي كشور انجام شده است. روش تحقيق در اين پژوهش بر اساس هدف كاربردي و بر اساس ماهيت توصيفي – تحليلي مي‌باشد و داده‌هاي اين تحقيق از نتايج سرشماري 1390 و سالنامه وزرات آموزش و پرورش (1390) به تفكيك شهرستان‌هاي كشور استخراج و براساس رويكرد سيستمي به صورت شاخص تبديل شده است. به منظور ارزيابي نابرابري، اين مفهوم در دو بعد شاخص‌هاي درونداد و برونداد و 33 شاخص مورد سنجش قرار گرفت. تكنيك مورد استفاده براي شاخص‌سازي تكنيك ويكور مي‌باشد و وزن ابعاد، مولفه‌ها و شاخص‌ها با براساس نظرات 10 تن از صاحبنظران و اساتيد تعيين و در محاسبات مورد استفاده قرار گرفت. همچنين به منظور انجام تحليل‌هاي فضايي، پس از انتقال داده‌ها به نرم‌افزار Arc gis از تكنيك‌هاي آماري فضايي شامل خوشه‌بندي فضايي و تحليل لكه‌هاي داغ استفاده شد. يافته‌ها حاكي از آن است كه شهرستان‌هاي مرزي كشور نسبت به مركز داراي نابرابري در توزيع امكانات و بهره مندي از آموزش هستند و اين نابرابري در شهرستان‌هاي جنوبي كشور نظير استان‌هاي بوشهر و سيستان و بلوچستان نمايان‌تر است. نتاي siamaktahmasbi@yahoo.com ج تحليل‌ها مبين نياز شهرستان‌هاي كمتر برخوردار از آموزش به برنامه‌ريزي و توجه ويژه سياست‌گذاران اين حوزه به اين مناطق مي‌باشد