تأثير آموزش مهارت هاي زندگي بر شادكامي و اميد بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

The Impact of Life Skills Training on Happiness and Hopefulness among Patients with Type II Diabetes

مقدمه و هدف: ديابت نوع دو يكي از شايع ترين بيماري هاي مزمن است كه مي تواند باعث كاهش شادكامي و اميد شود. بنابراين براي افزايش شادكامي و اميد اين بيماران مي توان از روش آموزش مهارت هاي زندگي استفاده كرد. اين پژوهش با هدف بررسي تأثير آموزش مهارت هاي زندگي بر شادكامي و اميد بيماران مبتلا به ديابت نوع دو مراجعه كننده به مراكز بهداشتي درماني شهر پاكدشت انجام شد. مواد و روش ها: اين پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش همه بيماران مبتلا به ديابت نوع دو مراجعه كننده به مركز بهداشتي درماني شهر پاكدشت در سال 1394 بودند. از ميان آنان 40 بيمار با روش نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه (هر گروه 20 نفر) شامل گروه هاي آزمايش و كنترل جايگزين شدند. گروه آزمايش 10 جلسه (هر جلسه 70 دقيقه) مهارت هاي زندگي را آموزش ديد و گروه كنترل هيچ آموزشي دريافت نكرد. گروه ها پرسشنامه شادكامي آكسفورد (AHQ) و پرسشنامه اميد (HQ) را به عنوان پيش آزمون و پس آزمون تكميل كردند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 به روش كوواريانس چند متغيري تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: يافته ها نشان داد بين گروه آموزش مهارتهاي زندگي و گروه كنترل در متغيرهاي شادكامي و اميد تفاوت معناداري وجود داشت. به عبارت ديگر آموزش مهارت هاي زندگي باعث افزايش معنادار شادكامي و اميد بيماران مبتلا به ديابت نوع دو شد (0.005>p). بحث و نتيجه گيري: با توجه به نتايج اين مطالعه پيشنهاد مي شود درمانگران، مشاوران و روانشناسان باليني از روش آموزش مهارت هاي زندگي براي افزايش شادكامي و اميد بيماران مبتلا به ديابت نوع دو استفاده كنند.

Introduction:� Type II diabetes is one of the most common chronic complications, which can reduce happiness and hopefulness among patients. Therefore, life skills training can be applied to promote happiness and optimism among diabetic patients. This study aimed to investigate the effects of life skills training on happiness and hopefulness among patients with type II diabetes, referring to healthcare centers of Pakdasht, Iran. Methodology: In this quasiexperimental study, a pretest, posttest, controlgroup design was applied. The study population consisted of all patients with type II diabetes, referring to healthcare centers of Pakdasht in 2015. Overall, 40 patients were selected via simple random sling and were randomly assigned to experimental and control groups (n=20 per group). The experimental group received 10 sessions of training on life skills (90 min per session), while the control group did not receive any training. The groups completed the Oxford Happiness Questionnaire (OHQ) and Hope Questionnaire (HQ) for pretest and posttest assessments. For data analysis, multivariate analysis of covariance (MANCOVA) was performed, using SPSS version 19. � Results: The findings showed a significant difference between the experimental and control groups in terms of happiness and hopefulness. In other words, life skills training led to a significant increase in happiness and hopefulness among patients with type II diabetes (Ple0.0005). � Conclusion: Based on the findings, it is suggested that therapists, counselors and clinical psychologists apply life skills training for promoting happiness and hopefulness among patients with type II diabetes.