شناسايي عوامل موثر جهت كاهش آسيب پذيري در بافت هاي فرسوده شهري بر اساس ملاحظات پدافند غير عامل (نمونه موردي بافت فرسوده قلعه آبكوه مشهد)

ايران به دليل موقعيت خاص جغرافيايي و سياسي همواره در معرض انواع خطرات طبيعي و تهديدات انسان ساخت قرار داشته است و تلفات انساني و خسارات مالي سنگيني متحمل شده است. در اين ميان بافت هاي فرسوده شهري خطر پذير ترين نقاط كشور به شمار مي روند. بافت فرسوده محله آبكوه شهر مشهد، به دليل ضعف كالبدي- عملكردي و تاسيسات شهري و همچنين تهي بودن از نشانه هاي شهري و عناصر با ارزش تاريخي، پهنه اي آسيب پذير و فاقد كيفيت زندگي شهري مي باشد كه رعايت ملاحظات پدافند غير عامل، مي تواند قدرت دفاعي در مقابل تهديدات طبيعي و انسان ساز را بالا برده و باعث پايداري در شرايط بحراني گردد. بنابراين هدف اصلي اين پژوهش ارائه راهكاري مناسب جهت كاهش آسيب پذيري در بافت فرسوده منطقه قلعه آبكوه مشهد منطبق با اصول پدافند غير عامل مي باشد. اين پژوهش از لحاظ هدف، كاربردي و از نظر ماهيت و روش، توصيفي - تحليلي، به دو روش كتابخانه اي و ميداني انجام گرفت. ابتدا معيارهايي كه در باب پدافند غيرعامل در بافت هاي فرسوده شهري مورد توجه قرار مي گيرند، در قالب 5 معيار بافت شهري، تراكم شهري، شبكه و شريانهاي ارتباطي، كاربري اراضي و امنيت و مديريت شهري شناسايي گرديد؛ سپس با تحليل معيارهاي فوق در بافت فرسوده آبكوه و شناسايي توانمندي ها و نقاط ضعف از منظر پدافند غيرعامل، پيشنهادات در جهت كاهش آسيب پذيري محدوده ارائه گرديد.