سير تاريخي- فكري طريقت چِشتيه (از آغاز تا پايان اعتلاي آن)

چشتيه نام سلسله اي از طريقت هاي صوفيه، منسوب به مشايخِ چشت، ناحيه اي از هراتِ خراسان مي باشد. موسس آن خواجه ابواحمد ابدال چشتي(متولد260هـ.ق) است. شجره ي طريقه ي چشتيه از طريق ابراهيم ادهم به امام باقر(ع) و از آن طريق بَه حضرت علي(ع) و پيامبر اكرم(ص) مي رسد. پيروان اين طريقت، حنفي مذهب هستند. طريقتِ چشتيه نقش مهمي در حيات فرهنگي و اجتماعي خراسان و پس از آن شبه قاره هند داشتند. هدف پژوهش حاضر، بررسي سير تاريخي طريقت چشتيه از آغاز تا پايان دوره اعتلاي آن مي باشد. براي انجام اين مهم از روشهاي توصيفي ـ تحليلي و ميداني استفاده شده است. سوال اصلي پژوهش عبارتست از «طريقت چشتيه در تحولات فرهنگي، اجتماعي و به تبع آن، سياسي جهان اسلام، بويژه خراسان و شبه قاره هند، تا پايان دوره اعتلاي خود، چه نقشي داشته و متقابلاً چه تاثيراتي و تحولاتي از آن پذيرفته است؟» فرضيه تحقيق اين است كه طريقت چشتيه منشا خدمات مهمي در گسترش فرهنگ و تمدن ايراني- اسلامي در جهان اسلام، بويژه در شبه قاره هند شد و متقابلاً از محيط فرهنگي شبه قاره هند تاثير زيادي پذيرفت.