شهود زمان لاهوتي در عرفان اسلامي

Intuition Of Lahooti Time in Islamic Mysticism

در ديدگاه عرفاني زمان امري قدسي و لاهوتي و نوعي ازليت محسوب مي شود كه فارغ از درازي و كوتاهي و گذر زمان است. ادراك حقايق و وصول به احوال خوش معنوي در لحظه هاي كشف و شهود براي عرفا در ساحت بي زماني مطلق رخ مي دهد. ساحتي كه در آن زمانهاي گذشته و آينده در زمان حال فاني و مستهلك مي شود. براي عارف لحظه هاي جذبه و شهود و اتصال به عالم معنا، در وراي زمان عادي و محسوس، لحظات انكشاف افق­هايي از حقائق غيبي در قلمرو ابديت است. عارف در زمان غوطه ورشدن خود در وقت خوش مستي، دريچه اي از حقائق غيبي به رويش گشوده مي شود و وي را دچار چنان التذاذي مي كند كه مابقي عمرش را در فقدان چنان اوقاتي، بي حاصلي و بي ثمري مي داند. عارف در لحظه شهود و مكاشفه بيرون از مرز زمان ايستاده و از چنبره زمان رهيده و از قيد چند و چون فارغ گشته است. عرفا مسئله عهد الست و پيمان آغازين آفرينش را در آيه الست در قرآن مورد تفسير و تاويل قرار مي دهند و همواره با يادآوري اين پيمان ازلي، گويي اصواتي از موسيقي لاهوتي از آسمان ازل در گوش جانشان طنين انداز مي شود؛ طوري كه دچار شوريدگي و شيدايي وصفناپذيري مي گردند و با تمام وجود به وجد و سرور مي آيند. شنيدن خطاب الست در زمان ازل براي عارفان به مثابه نوشيدن شراب از جام محبت الهي است كه جانشان را پُرشور و بي قرار مي كند. شور و مستي عارفان ناشي از آن است كه در اين خطاب خداوند آنان را مستقيما مورد خطاب خود قرار داده است.

Mystically, time is something holy and lahooti and a sort of everlasting concept, which regardless the length and shortness of time passing by, the truth of intuition and achieving a pleasing spiritual situation during intuition and revelation of mystics take place in an absolutely timeless situation. The situation in which the past and future time are annihilated and worn out. For the mystic, the moments of absorption and intuition and connection to the spiritual world, beyond the normal and sensual time, are the moments of discovering the horizons from invisible truths in the realm of eternity. While floating at the pleasing time of intoxication, the doorlets of invisible truths are opened to the mystic and makes him so much joyful that the rest of his life is deemed as lacking such a moment, unproductive and barren. At the moments of intuition and revelation, the mystic is standing across from the time boundary, released from the spiral of time and is free from any bonds. The mystics make their comments and reflections on the Koranic verses on the primary agreements of the creation, and by recalling such an eternal agreement it appears as if the sounds of lahooti music is whispered in their ears from the eternal heaven so that they are inflicted with an inexplicable intoxication and infatuation and are thrilled wholeheartedly. Listening to the oration on agreement in an eternal time looks like drinking wine from the divine cup of affection by mystics in a way that their lives are filled with passion and restlessness. The intoxication and passion of mystics comes from the fact that in His words the Almighty has addressed them directly.