تأثير تمرين هوازي بر ميزان بيان mir126 عضله قلبي در رت‌هاي ديابتي و سالم

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر تعيين تأثير تمرين هوازي بر ميزان بيان mir126 بافت قلبي در موش هاي صحرايي ديابتي و سالم بود. مواد و روش ها: 40 رأس رت به دو دسته ديابتي و سالم تقسيم شدند. ديابت از طريق تركيب تزريق درون صفاقي استرپنوزوتوسين و مصرف غذاي پرچرب ايجاد شد. هر دسته به دو گروه بدون تمرين هوازي و با تمرين هوازي به مدت 8 هفته تقسيم شدند. 48 ساعت پس از اتمام دوره تمريني عضله قلبي رت ها تحت شرايط استريل جدا گرديد. ميزان بيان mir126 به روش RealTime PCR اندازه گيري شد. تجزيه تحليل داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس يك سويه و آزمون تعقيبي توكي انجام شد. يافته ها: نتايج مطالعه نشان داد كه ديابت موجب كاهش معني دار ميزان بيان mir126 در بافت قلبي شده است. هم چنين، تمرين هوازي به مدت هشت هفته موجب افزايش معني دار ميزان بيان mir126 در هر دو دسته سالم و ديابتي شد. نتيجه گيري: به نظر مي رسد تمرين هوازي مي تواند از طريق فعال سازي مسير آنژيوژنز بافت قلب باعث تعديل اثرات مخرب بيماري ديابت گردد. لذا فرايندهاي تنظيمي به وسيله mir126 كه متعاقب تمرين هوازي تحت تأثير قرار مي گيرند، مي توانند استراتژي باارزشي در توسعه روش هاي درماني جديد براي بيماري ديابت باشند.