اثر آموزش راهبردهاي حل مسئله اجتماعي بر سازگاري اجتماعي

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي آموزش راهبردهاي حل مسئله اجتماعي بر سازگاري اجتماعي دانش‌آموزان دختر پايه دوم راهنمايي شهرستان يزد بود. روش: پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود. نمونه پژوهش متشكل از 67 دانش آموز دختر پايه دوم راهنمايي شهرستان يزد بود كه با روش نمونه‌گيري خوشه اي چند مرحله‌اي انتخاب شدند و در سه گروه آزمايش، كنترل و پلاسيبو قرار گرفتند. ابتدا پيش‌آزمون بر روي آن‌ها اجرا گرديد و سپس، گروه آزمايش در 10 جلسه حداكثر 60 دقيقه اي تحت آموزش راهبردهاي حل مسئله اجتماعي قرار گرفت. پس از مداخله آزمايشي، از هر سه گروه پس آزمون به عمل آمد. جهت سنجش متغير اصلي از پرسشنامه شخصيتي كاليفرنيا (تورپ، كلارك و تيگز، 1939) استفاده شد. داده ها با استفاده از تحليل كوواريانس يك راهه و آزمون تعقيبي بانفروني تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج پژوهش حاكي از افزايش نمره سازگاري اجتماعي (01/0p<، 62/6=F ) و خرده مقياس هاي آن يعني قالبهاي اجتماعي، مهارت‌هاي اجتماعي، روابط مدرسه اي، روابط خانوادگي و روابط اجتماعي در ميان دانش آموزان گروه آزمايش بود، اما قالبهاي ضد اجتماعي كاهش نيافت. نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي پژوهش مي توان گفت كه آموزش راهبردهاي حل مسئله اجتماعي موجب افزايش سازگاري اجتماعي مي شود. بنابراين، از اين روش مي توان به عنوان يكي از روش‌هاي احتمالي افزايش سازگاري اجتماعي در دوران حساس بلوغ استفاده كرد.