افسردگي به منزله يك بيماري اجتماعي- فرهنگي: الگوهاي پيش بيني كننده اختلال افسردگي در فرهنگ ايراني

مقدمه: تحقيقات روان شناسي فرهنگي و جامعه شناسي نشان داده اند كه فرهنگ از طريق زبان و ساخت زباني بر آسيب شناسي اختلالات رواني تأثير مي گذارد. اين پژوهش به بررسي اين مطلب مي پردازد كه آيا اختلال افسردگي اختلالي واحد است يا داراي الگوهاي مختلفي است كه از همبودي مرضي با ساير اختلالات شكل گرفته است و بر اين اساس نشانه‌هاي پيش بيني اختلال افسردگي كدامند. روش: جامعه اين پژوهش تجربي عبارت بود از كليه دانشجويان دانشگاه تهران كه از ميان آنها 1500 نفر (766 مرد و 734 زن) با روش نمونه گيري دردسترس انتخاب و به وسيله SCL-90-R و MMPI-2 ارزيابي شدند. داده ها با استفاده از آزمونهاي آماري نظير تحليل رگرسيون چندگانه تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه افسردگي در جمعيت دانشجويان ايراني بر اساس 5 مؤلفه اساسي قابل تشخيص و ارزيابي است و عوامل SCL-90-R نقش پيش بيني مناسبي در افسردگي دارند. 3 نوع الگوي متفاوت افسردگي شناسايي شده اند كه نقش مسلطي در ترسيم افسردگي دارند. همچنين يافته ها حاكي از آن بود كه نرخ افسردگي در زنان دانشجو بيش از مردان است. نتيجه گيري: افسردگي اختلالي است كه داراي همبودي مرضي با ساير اختلالات مي باشد. در افسردگي و ديگر اختلالات بايد به تهيه مجموعه اي تشخيصي پرداخت كه داراي كاربرد در جمعيت ايراني باشد تا خلأ موجود در فرآيند تشخيص و درمان نظام DSM را پر كند. همچنين فرهنگ به عنوان فرآيندي پويا، متغير و گفتماني در نظر گرفته مي شود كه زبان با نقش آفريني در ساخت اجتماعي به آن شكل مي دهد.