مقايسه ادراك خود، حمايت اجتماعي ادراك شده و ميزان خطرپذيري در دانشجويان با و بدون نشانگان اضطراب اجتماعي

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، مقايسه ادراك خود، حمايت اجتماعي ادراك شده و خطرپذيري در دانشجويان داراي نشانگان اضطراب اجتماعي و عادي بود. روش: در چارچوب يك مطالعه علّي- مقايسه اي 303 دانشجوي مقطع كارشناسي (147 دختر، 156 پسر) با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي انتخاب شدند و با آزمون هاي اضطراب اجتماعي (SPIN)، ادراك خود (BSCT)، حمايت اجتماعي ادراك شده (MSPSS) و خطرپذيري (IARS) مورد ارزيابي قرار گرفتند. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از روش تحليل واريانس دو راهه صورت گرفت. يافته ها: بر اساس يافته هاي اين پژوهش ميانگين ادراك خود، در گروه عادي بالاتر از گروه با نشانگان اضطرابي بود و تفاوتي برحسب جنس يافت نشد. ميانگين حمايت اجتماعي ادراك شده در گروه عادي بالاتر از گروه با نشانگان اضطرابي و در دانشجويان دختر بيشتر از دانشجويان پسر بود. در ميان خرده مقياس هاي حمايت اجتماعي، ميانگين هر سه خرده مقياس خانواده، دوستان و افراد مهم در گروه عادي بالاتر از گروه با نشانگان اضطرابي بود ولي در دانشجويان دختر و پسر تفاوت معناداري يافت نشد. ميانگين خرده مقياس دوستان در دانشجويان دختر بالاتر از دانشجويان پسر به دست آمد. در رابطه با خطرپذيري، ميانگين گروه ها صرفاً در زيرمقياس خشم، گروه عادي پايين تر از گروه با نشانگان اضطرابي و در دختران ميانگين نمرات مواد، الكل و رفتار جنسي پايين تر از پسران بود. نتيجه گيري: نتايج به دست آمده نشان داد كه گروه با نشانگان اضطراب اجتماعي، ادراك خود و حمايت اجتماعي پايين تر و خطرپذيري بالاتري را نسبت به گروه بدون نشانگان گزارش كردند.