بررسي چالش‌هاي سياست‌گذاري فرهنگي ايران در شبكه پخش نمايش خانگي

ورود پديدارهاي تكنولوژيك و بحث در باب آثار فرهنگي آن در كشورهايي كه نه مبدع اين وسايل، بلكه پذيرنده آن‌ها هستند، همواره محل تنازع آراء بوده است. ويدئو و سينماي خانگي نيز از همان ابتداي رواجش در ايران به‌ويژه از سوي سياست‌گذاران به مثابه ابزار تكنولوژيك فرهنگي قلمداد شد. لذا نقش تصميم‌گيران سياسي درباره چگونگي مواجهه با اين وسايل، در طي اين سال‌ها همواره نقشي كليدي و جهت‌دهنده در ميزان تأثيرات مثبت يا منفي اين پديده مدرن داشته است. اگر تدابير و مداخلات حاكميت در مواجهه با يك مسئله فرهنگي را سياست فرهنگي بناميم، بي‌شك اذعان خواهيم داشت كه مسائل در فرايندي پويا و سيال در قلمرو فرهنگ بازتوليد مي‌شوند. بنابراين سياست‌ها نيز در فرايندي مستمر نيازمند تدوين، اجرا و ارزيابي خواهند بود. در اين مقاله با مروري اجمالي بر ادبيات علمي درباره فرايند سياست‌گذاري فرهنگي، چالش‌هاي پيش ‌روي فرايند سياست‌گذاري در حوزه شبكه پخش نمايش خانگي مورد بررسي قرار گرفته است. خلأ تئوريك و عدم ادراك صحيح مسئله، خلأ منابع انساني متعهد و متخصص، تشخيص ديرهنگام مسئله فرهنگي، عدم سازگاري خط‌مشي با ارزش‌هاي جامعه سينمايي، و توجه صرف به افزايش و توسعه كمّي محصولات سينماي خانگي، از جمله چالش‌هاي پيش روست. از جمله پيشنهادهاي اين تحقيق براي برون‌رفت از چالش‌هاي مذكور، گذر از مرحله شناخت مشكل (پذيرش اصل وجود آن) و وصول به درك صحيح مسئله فرهنگي است كه پس از آن، بازبيني و اصلاح سياست‌ها در هر سه حوزه اجرا، تدوين و ارزيابي در چارچوب الگوي بديل «امام و امت» امكان‌پذير مي‌شود.