سياستگذاري قومي در جمهوري اسلامي ايران؛ چگونگي، فرايند و عوامل مؤثر بر تدوين

Ethnic Policy Making in Iran: Process and Effective Factors

سياستگذاري  در عرصه‌هاي اجتماعي جلوه‌گر عقلانيت و تلاش براي هدايت جامعه و سامان‌دهي مناسبات اجتماعي با مرجعيت كلان قدرت مستقر است. يكي از مهم‌ترين عرصه‌هاي سياستگذاري  را مي‌بايست مديريت تنوعات اجتماعي از جمله تنوعات قومي دانست. نوشتار حاضر با مفروض گرفتن پيوستگي‌هاي هويت اقوام ايراني به پرسش از چگونگي فرايند سياستگذاري  قومي در ايران مي‌پردازد. در اين راستا، پس از چارچوب‌بندي مفهومي سياستگذاري  قومي در ايران، فرايند تدوين سياست قومي و عوامل مؤثر بر آن طي چهار دوره  مشخص كه سال‌هاي ۱۳۵۸ تا ۱۳۸۴ را در بر مي‌گيرند مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد به ‌رغم دستاوردهاي قابل توجه، سياستگذاري  در اين عرصه عموماً تابع ادراك امنيتي از محيط داخلي و خارجي و فقدان نگرش راهبردي به سياستگذاري  در باب اقوام ايراني در دو دهه  نخست و ناهماهنگي در اجراي راهبردها و سياست‌هاي كلان نظام در دهه‌ بعدي بوده است.

Policy making in socials affairs deelares rationality and effort for organizing of society on refrecing of dominant power. One of these aspects is social diversity managing. This article based on integrity of Iranian ethnic groups assumption, considers to process of ethnic policy making in Iran in 1358 – 1384 era. Our finding shows that in this period of time, despite important accompo lishments, Entnic Policy making had been affected by security perception of policy makers from domestic and external environment and disorganizing of administration in performance of strategies