راهبردهاي سياستگذاري در حوزه امنيت صادرات انرژي در ايران

Guidline for Iran's energy exports security policy making

اختلالات بزرگ نفتي در طي دهه هاي گذشته ضربات مهلكي بر اقتصاد كشورها وارد كرده است. اين امر منجر به توجه بيشتر دولتمردان كشورها بر عرضه و نقاضاي انرژي شده است. از اين رو بحث امنيت انرژي تبديل به يكي از مولفه هاي تاثير گذار در ديپلماسي خارجي كشورها شده است. امنيت انرژي را مي توان از دو جنبه عرضه (واردات) و تقاضا (صادرات) مورد بررسي قرار داد. گرچه كشور ايران از منابع عطيم فسيلي برخوردار است اما تجربه چند سال اخير نشان مي دهد كه در خصوص صادرات اين منابع چندان موفق عمل نكرده است. از اين رو در اين مقاله تلاش مي گردد تا ضمن مرور تعاريف و شاخص هاي ارائه شده براي اين دو مفهوم از امنيت انرژي، نحوه ارتباط اين دو مورد بررسي قرار گرفته و نتايج آن به عنوان راهبردهايي در حوزه سياستگذاري امنيت صادرات انرژي در ايران مورد توجه قرار گيرد.

Oil disorders during the past decades have strong attacks on the country#039;s economy. This leads government officials to pay more attention to demand and supply of energy. The issue of energy security has become one of the components of foreign policy of countries. In a general classification, it can be considered as energy security of supply (imports) and demand (exports). Although Iran has big fossil resources but the experience of recent years shows that it is not very successful in exporting of these resources. In this article we review the definitions and indicators provided for these two concepts of energy security and investigate how to communicate them. The results of this review are considered as a guideline for Iran#039;s energy exports security policy making.