زبان و معرفت در كراتولوسِ افلاطون

Language and Knowledge in Plato’s Cratylus

اين مقاله كوششي است در تبيين ديدگاه افلاطون درباره معرفت‌بخشيِ زبان در محاوره كراتولوس. افلاطون در اين محاوره دو رويكردِ قراردادگرايي (مبني بر اين‌كه تنها قرارداد است كه درستيِ هر واژه را تعيين مي‌كند) و طبيعت‌گرايي (يا ذات‌گرايي، مبني بر اين‌كه هر واژه از طبيعت يا ذات مدلول خود حكايت دارد) را درباره درستيِ واژگان بررسي و سپس رد مي‌كند. همچنين، او به ريشه‌شناسيِ شماري از واژگان يوناني رو مي‌آورد و گويي از اين كار مرادي جز اين ندارد كه ثابت كند نبايد در پيِ معرفتِ راستين، به پژوهش درباره واژگان توسل جست. او در پايان محاوره به اين نتيجه مي‌‌رسد كه بايد به روشي مستقل از واژگان در جست‌وجوي معرفت بود. اين نتيجه‌گيريِ سلبي، به‌ويژه به سبب اختصار آن در مقايسه با حجم محاوره، به تفسيرهاي گوناگوني از ديدگاه افلاطون در پرتو ديگر آثار او دامن زده است. دستاورد اين مقاله اين است كه افلاطون در كراتولوس هرگونه روش متكي بر زبان را در كسب حقيقت محض ناكارآمد مي‌يابد.

This article is an attempt to explain the relation of language to knowledge according to Plato’s Cratylus. In this dialogue, Plato examines and then refuses the two views concerning the correctness of words: conventionalism (denoting that correctness of each word is by convention) and naturalism (denoting that each word reveals the nature of the thing named by it). Moreover, he offers a series of etymologies seemingly to show that we should not rely on analyzing the words in search of truth. Finally, he concludes that we should learn the truth independently of words. This negative conclusion, specially due to its brevity in comparison with the whole dialogue, gives rise to different interpretations in the light of Plato’s other works. The result of this research is that, according to Cratylus, any method connected to language falls short in providing pure knowledge.