مؤلفه‌هاي پيشگيري وضعي از وقوع قتل عمد

Situational Prevention of Murder

قتل عمد در هر جامعه‌اي هميشه به ‌عنوان يكي از مسائل اجتماعي و انتظامي مطرح بوده و بيش‌ترين توان پليس و دستگاه‌هاي مرتبط، در برخورد و جلوگيري با اين معضل اجتماعي را به خود اختصاص داده است. اين پژوهش با هدف بررسي ميزان تأثير مؤلفه‌هاي پيشگيري وضعي بر وقوع قتل عمد در شهر كرمانشاه انجام شده است. روش تحقيق در اين پژوهش، از نظر نوع و هدف، كاربردي و از نظر روش و ماهيت اجرا، توصيفي – تحليلي از نوع پيمايشي است. جامعۀ‌ آماري اين پژوهش را دو بخش كارشناسان انتظامي و كارشناسان قضايي تشكيل مي دهند كه به صورت تمام شمار انتخاب شده اند. براي جمع آوري داده ها از پرسش نامۀ محقق ساخته استفاده شده است. نتايج اين مطالعه نشان داد كه افزايش خطر هاي قابل پيش بيني در جرم قتل با ميانگين 41/4درصد به عنوان مؤثرترين تكنيك و حذف بهانه‌هاي موجود با ميانگين 96/3 درصد به عنوان ضعيف‌ترين تكنيك در كاهش قتل عمد در شهر كرمانشاه هستند و ميانگين پيشگيري وضعي از وقوع قتل عمد در كرمانشاه برابر با 3 (60 درصد) بوده كه با توجه به حداقل و حداكثر استاندارد ميانگين پيشگيري1تا 5 و تعيين عدد 3 به عنوان ميانگين متوسط، وضعيت پيشگيري وضعي در حال حاضر در حد متوسط است. در حالي كه براساس همين نتايج در وضعيت مطلوب، ميزان پيشگيري از وقوع قتل عمد در اين شهر مي‌تواند تا ميانگين 4.14درصد(84 درصد) از وقوع قتل عمد پيشگيري كند.

Murder has always been a social and police issue in any society and has consumed most of the police energy when dealing with such phenomenon. The present study tries to explore the effect of variables of situational prevention measures on the rate of Murders in Kermanshah city. This is an applied descriptive-analytic field study. Police and law experts constituted the statistical sle of the study. The sle was randomly selected. The findings of the study demonstrated that increase in predictable risks in murder was the most effective (4.41%) and removing the present pretexts was the least effective (3.96) techniques in reducing the murder rate in Kermanshah.