"سقاي عطش" از منظر چهار منظومه عرفاني

“Water-Carrier of Thirst” from the Perspective of Four Mystical Books of Verse

در برافراشتن بيرق عزا و نوحه عاشورايي، شاعران زبان و ادب فارسي نيز كوشيده اند ارادت خود را در قالب نظم، نثار سالار شهيدان كنند. برخي از ايشان در سرودن شعر عاشورايي به ابعاد عرفاني اين حماسه جاويدان هم نظر داشته اند. در اين ميان، آثار شاعراني كه انگيزه آنها، محبت و معرفت بوده، نمود و ماندگاري بيشتري دارد. تأمل در تعابير ادبي و تأويلات عرفاني اشعار ايشان، خواننده را معطوف به لطايفي ديگر مي كند. وجه همت نگارنده در اين مقاله بررسي آن دسته از اشعار نيّر تبريزي، عمان سامان، غروي اصفهاني و الهي قمشه اي است كه درباره سقايت حضرت ابوالفضل (ع) است.

In raising the flag of Ashurarsquo s mourning and dirge, the Persian poets have tried to show their devotion to Imam Hussein in the form of verse. Composing Ashurarsquo s poems, some of these poets have also paid attention to the mystical aspects of this eternal legend. Amongst them, the works of the poets whose motivations were love and knowledge are more significant. Contemplation on the literary and mystical interpretations of their poems leads the reader to more wits and meanings in them. The aim of this paper is to investigate those poems of Nayyer Tabrizi, lsquo Oman Samani, Qaravi Isfahani and Elahi Qomshei which are about the role of Abulfazl (PBUH) as the watercarrier.