سنجش نابرابري‌هاي فضايي مناطق شهري از منظر عدالت اجتماعي (مطالعه موردي: مناطق ده‌گانه شهر تبريز)

رشد شتابان شهرنشيني و قطبي شدن مناطق و گروه هاي اجتماعي منجر به نابرابري‌هايي در شرايط سكونت و دسترسي به خدمات شهري ميان مناطق و گروه‌هاي شهري شده است. مادر شهر تبريز علاوه بر اينكه از تبعيض طبقاتي در بين گروه‌هاي اجتماعي– اقتصادي رنج مي‌برد، از تبعيض فضايي ناشي از توزيع نامناسب خدمات شهري نيز تهديد مي‌شود. هدف پژوهش حاضر سنجش عدالت فضايي در بهره مندي از خدمات شهري در سطح مادرشهر تبريز است. روش پژوهش، بر اساس هدف كاربردي و بر اساس ماهيت توصيفي –تحليلي است. مناطق ده گانه تبريز به‌عنوان جامعه آماري در سنجش "عدالت فضايي" و 15 شاخص تعيين‌كننده خدمات عمومي براي نيل به اين هدف انتخاب‌شده‌اند. براي وزن دهي به شاخص هاي موردمطالعه از مدل تحليل شبكه اي و براي تحليل و رتبه بندي مناطق شهري از منظر برخورداري از خدمات عمومي از مدل هاي تصميم گيري چند معياره شامل تاپسيس، ويكور و الكتر و براي رسيدن به يك نتيجه ي واحد از تحليل داده ها در مدل هاي مختلف، از مدل تلفيقي كپلند استفاده‌شده است. تجزيه‌ و تحليل شاخص‌ها بيانگر آن است كه مناطق 1 و 10 در همه مدل هاي مورد استفاده در تحليل داده ها كاملاً برخوردار و مناطق 6 و 8 از اين لحاظ فاقد حداقل برخورداري مي باشند. بر اين اساس منطقه 4 به‌عنوان منطقه برخوردار و مناطق 7، 2، 3 و 5 نيز به‌عنوان مناطق نيمه برخوردار شناخته شدند. يافته‌هاي حاصل از اين پژوهش، عدم انطباق توزيع خدمات عمومي در سطح مناطق، حتي با كمترين سطح عدالت فضايي را نشان مي دهد. بنابراين مديريت شهري مادرشهر تبريز، نيازمند توجه به مناطق محروم از شاخص هاي خدمات عمومي است.